Μαζί με πολύ, μα πολύ κόσμο, φτάσαμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (13/10) για ένα «Ταξίδι στην Αιωνιότητα» σε χορογραφία Ρ. Τζανέλλα, μουσική Ε. Καραΐνδρου, σκηνικό-κοστούμια της Κ. Αγγελοπούλου, κόρης του Μεγάλου Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ομως επιστροφή και στην κριτική μου της πρεμιέρας («Κ», 05/04/13) καθώς και τώρα σημείωνα τα ίδια σχόλια ίσως με άλλο ύφος, αλλά περισσότερη βαρεμάρα. «Βρήκα το εγχείρημα άστοχο, αν και εμπορικό. Οπότε: επιτυχές. Μιλώ για τη χορευτική ανάπλαση των ομοειδών μουσικών θεμάτων της Ε. Καραΐνδρου από τις bandes sonores ταινιών του Θ. Αγγελόπουλου. Μπορεί καμιά να μην ανακαλεί κάποιο συγκεκριμένο φιλμ, ή –επειδή μοιάζουν μεταξύ τους– να μη θυμάται κανείς ποιο ήταν πού. Προσωπικά, αφαιρουμένης της εικόνας, αυτές οι μουσικές δεν με συγκινούν, παρά μόνο το σπαραχτικό βαλς, δεν θυμάμαι από πού». Παρακάτω: «Δομικά το έργο στερούνταν… δομής. Μια σειρά από σκηνές ή νούμερα που δεν οδηγούσαν πουθενά ούτε δραματικά ούτε συγκινησιακά. Θα μπορούσαν να είναι λιγότερα ή να έχουν προστεθεί άλλα τόσα». Και για φινάλε: «Οι θεατές καταχειροκρότησαν άσχετα αν οι περισσότεροι, πιστεύω, δεν θα είχαν παρακολουθήσει ολόκληρες περισσότερες από μία με δύο ταινίες του μάγιστρου σκηνοθέτη». Μιλώντας για την τελική αποθέωση, φέτος, ας δίνει κάποιος από τα παρασκήνια σύνθημα για την «αυλαία!». Ούτε το έργο, ούτε η μουσική, ούτε οι χορευτές έχουν ανάγκη «to beg for compliments».
Πιο ψύχραιμα: Τι όμορφο που ήταν τελικά το πρώτο μισάωρο. Ολα είχαν ειπωθεί, εκτεθεί, προσφερθεί. Μία προσθήκη από τις μεσαίες βινιέτες με τη «χήρα» (;) και μία ακόμη από το φινάλε, με τη «νύφη» και ιδού ένα έξοχο μονόπρακτο χοροθεατρικό δρώμενο που θα μπορούσε να επανέρχεται στο ρεπερτόριο με κάποια ακόμη καινούργια δημιουργία. Πρόσεξα πολλά αγόρια… αξύριστα. Μπα; Περάσαμε στη μόδα των καιρών ή τα παλικάρια κατέβηκαν από το… Βουνό; Περίοδο του «Θιάσου» και των «Κυνηγών» του Θόδωρου. Είχα όμως μια άλλη αφορμή για την κάθοδό μου στο Λιμάνι. Την παρουσία της Ελεάνας Ανδρεούδη σε πρώτο ρόλο. Περί της οποίας και των χορευτών στο επόμενο.