Απροσδόκητη και τόσο, μα τόσο, ευπρόσδεκτη η δεύτερη πρόταση της Ορχήστρας του Φεστιβάλ Βουδαπέστης υπό τον Ιβάν Φίσερ στο Μέγαρο Μουσικής (26/11). Την οποία, συμπτωματικά, είχα παρακολουθήσει μόλις λίγες νύχτες πριν, live, στο δορυφορικό κανάλι Mezzo από το Σατελέ του Παρισιού. Προφανώς, η Ορχήστρα περιοδεύει. Ετσι, μετά από μία γοητευτική αλλά συζητήσιμη «Εισαγωγή πάνω σε εβραϊκά θέματα» του Προκόφιεφ (για κλαρινέτο, πιάνο και κουαρτέτο εγχόρδων) που ακούστηκε ούτε καν στην εκδοχή του συνθέτη για σύνολο δωματίου, αλλά για τεράστια ορχήστρα (6 τα κοντραμπάσα!), και με το κλαρινέτο παιχνιδιάρικα να αφήνει τη θέση του στο αναλόγιο και να έρχεται στο προσκήνιο, είχαμε το πανέμορφο δεύτερο κοντσέρτο για βιολί του Προκόφιεφ πάλι.
Μέρος 2ο: Σπάνια τα Μπαλέτα ή αποσπάσματα της μουσικής τους παρεισφρέουν στους συναυλιακούς χώρους. Σε pops προγράμματα συναντάμε σουίτες από τα Μπαλέτα του Ντελίμπ και του Τσαϊκόφσκι. Πιο κοντά μας, αν είμαστε τυχεροί, θα έχουμε Σουίτες από 2… υπέροχες «δοκιμασίες» για την ορχήστρα: το «Δάφνις και Χλόη» του Ραβέλ και το «Βάκχος και Αριάδνη» του Ρουσέλ. Αριστουργήματα εκτυφλωτικής ενορχήστρωσης. Σουίτες του Στραβίνσκι παρουσιάζονται από τα μπαλέτα «Το πουλί της φωτιάς» (που απολαύσαμε προχθές), τον «Πετρούσκα» και τον «Πουλτσινέλα». Οπότε, οποία έκπληξις η εκτέλεση ολόκληρου του Μπαλέτου με τον διεθνή αλλά… γαλλικό τίτλο «Jeu de cartes». Δεν είναι ακριβώς «Χαρτοπαίγνιο», εγώ θα το μετέφραζα περιγραφικά «Τρεις παρτίδες πόκερ». Και από εκεί ξεκινάνε όλα. Η χορογραφία του Μπαλανσίν (1937) δεν πέρασε στο NYCB του, ούτε πουθενά αλλού, απ’ όσο ξέρω. Εμείς είχαμε δει την απολαυστική άποψη του Τζον Κράνκο με το Μπαλέτο της Στουτγάρδης (Φεστιβάλ Αθηνών 1967). Και στο Παρίσι «πέτυχα» σε αναβίωση την έκδοση της Ζανίν Σαρά με τον πάντα συναρπαστικό Ζαν Μπαμπιλέ που ερμήνευε τον κυριαρχικό ρόλο του Τζόκερ (Μπαλαντέρ).
Τρομερά έντονα νεοκλασικά μοτίβα χωρίζουν τις παρτίδες με απροσδόκητες εξελίξεις στο «κλείσιμο» της κάθε μιας (όσοι παίζουν το ποκεράκι ή την πόκα τους τα ξέρουν αυτά). Και το απροσδόκητο στη συναυλία: μία χοροθεατρική πινελιά με τους μουσικούς να ανασηκώνονται και να ανυψώνουν τεράστια τραπουλόχαρτα υποδείκνυαν το άλλο τόσο απροσδόκητο φινάλε της κάθε παρτίδας με τον εκάστοτε νικητή. Απολαυστικό!