Βρίσκεται στην Ταϊβάν αυτή η γνωστή παγκοσμίως χορευτική μονάδα, που περιοδεύει διεθνώς με πλήρη τίτλο Cloud Gate Dance Theatre of Taiwan. Να τον μεταφράσουμε «Χοροθέατρο της Νεφελώδους Πύλης της Ταϊβάν»; Εστω. Στην Αθήνα, στο παλιό μεγάλο Φεστιβάλ Αθηνών στο Ηρώδειο είχε εμφανιστεί τον Ιούνιο 2005 με το θέαμα «Τραγούδι των Περιπλανωμένων». Εκ συμπτώσεως, το ιδιόμορφο και εξαίρετο συγκρότημα με το ίδιο αυτό έργο είχα απολαύσει και εκτιμήσει λίγα χρόνια πριν στο χοροθεατρικό Φεστιβάλ της Μπογκοτά, στην Κολομβία, που έχει (είχε;) μορφή Μπιενάλε. Και οι συμπτώσεις συνεχίζονται. Στο δορυφορικό κανάλι Mezzo, κάθε Τρίτη βράδυ, ένα τρίωρο πρόγραμμα είναι αφιερωμένο στον χορό. Με παραστάσεις, ντοκιμαντέρ και συνεντεύξεις. Οι δύο πρώτες εβδομάδες του Φεβρουαρίου ήταν αφιερωμένες σε αυτό το Cloud Gate και στο πρόγραμμά του: πέντε ικανής διαρκείας χορευτικά δρώμενα που παρουσιάζονται όλα με αγγλικούς τίτλους. Θα μου πείτε: πώς αλλιώς; Και το «Τραγούδι των Περιπλανωμένων» φιγουράρει πρώτο και καλύτερο. Προφανώς είναι κάτι σαν σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος.
Ολα τα έργα υπογράφει ο Λιν Χουάι Χιν, μόνιμος χορογράφος και διευθύνων του Cloud Gate. Επίσης: τα περισσότερα «μπαλέτα» διαθέτουν ποιητικούς τίτλους και στη δράση… συμπράττουν νερά («Water stains in the wall», «Moonwater») αλλά και άφθονο… ρύζι («Τραγούδι των Περιπλανωμένων»). Αυτό καταφθάνει σαν καταρράκτης από τα ύψη και δημιουργεί λόφους επί της σκηνής. Η όψη και χορογραφική άποψη των έργων είναι αρχικά εκείνη ενός ιερατικού και παραδοσιακού απωανατολίτικου δρώμενου – κάτι μεταξύ αργού χορού, παντομίμας, θεατρικής κίνησης α λα Νο. Θυμίζει έντονα, αλλά πιο δραστήρια το περίφημο, ανεπανάληπτο Sankai Juku. (Τελευταία εμφάνιση στο παλιό μεγάλο Φεστιβάλ που λέγαμε του Ηρωδείου το 1997.) Ομως παρουσιάζονται και εξαίρετα, πρωτότυπα, αθλητικά, «μοντέρνα», έντονα σε εγρήγορση χορευτικά έργα με ημίγυμνους χορευτές γυμναστικής διάπλασης, και εδώ υπεισέρχονται και χορεύτριες ισάξιες σε δυναμισμό και υπερένταση με τους άνδρες χορευτές. Τι ικανοποιητικό θέαμα.