Από το σινεμά: πολλοί ώριμοι για μένα τότε, ο Λέσλι Χάουαρντ και η Νόρμα Σήρερ, αδιάφορη η έκδοση του Καστελλάνι, έκλεβαν την παράσταση ο Νίνο Ρότα (μουσική) και ο Μάικλ Γιορκ (Μερκούτιος) σε εκείνη του Τζεφιρέλι, ενώ μετά ήρθε η αποκαλυπτικά ‘μοντέρνα’ του Μπαζ Λούρμαν που μας αποκάλυψε και τον Λ. Ντι Κάπριο (1996).
Στο σινεμά είναι που ανακάλυψαν πολλοί την κινηματογραφική «Βασίλισσα Ελισσάβετ» και «Μ» (στους «007»)Τζούντι Ντεντς, Ιουλιέτα στο θίασο του Όλντ Βικ και στο φεστιβαλικό Ηρώδειο του 1962. Στο σινεμά, πού αλλού; Είδαμε από το Μπολσόι το μπαλέτο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», μουσική Προκόφιεφ, χορογραφία Λαβρόφσκι με την Ουλάνοβα, ήδη υπερώριμη για κοντινά πλάνα. Κατακλυσμός από εκδόσεις σε αυτή τη μουσική (Άστον, ΜακΜίλαν, Κράμκο, Νόιμαγερ, Τζανέλλα, κ.ά.). Πολλούς είδαμε στα παλιά ‘μεγάλα’ Φεστιβάλ στο Ηρώδειο, όπως και τη μοντέρνα και επίσης αποκαλυπτική άποψη του Πρελζοκάζ. Και πάει λέγοντας. Ο Μπεζάρ προτίμησε να χορο-σκηνοθετήσει τη μουσική της δραματικής συμφωνίας του Μπερλιόζ, άλλοι πιο επιφυλακτικοί την πολύ πιο σύντομη «Εισαγωγή Φαντασία» του Τσαϊκόφσκι. Δεν θεωρούνται αριστουργήματα οι όπερες του Γκούνο και του Μπελίνι.
Στο θέατρο, ανακαλώ μια πανήψυλη, αγαλματώδη Άννα Συνοδινού και μετά… καμία. Και κανέναν. Μπορώ να πω ότι δεν αποτελεί ιδιαίτερη αδυναμία μου αυτή η σαιξπηρική τραγωδία. Περίμενα ανυπόμονα την κατά Κωνσταντίνο Ρήγο άποψη του «William Shakespeare Romeo ΕND Juliette». Όμως, αντίθετα από το απόφθεγμα στην πρώτη σελίδα του προγράμματος ‘Τέτοιες χαρές ορμητικές, ολέθρια τελειώνουν’, ούτε ακριβώς ορμητική η χαρά μου για την προσφορά, ούτε ολέθριο το τέλος. Αυτή η παραγωγή των… 65 συντελεστών και 2 Παραγωγών (του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και του Χοροθεάτρου Οκτάνα – της ομάδας του Ρήγου-), όπως καταγράφονται στο πρόγραμμα μαζί με πολλές ευχαριστίες σε άλλους συντελεστές, απαιτούσε πολλά περισσότερα απ’ όσα προσέφερε. Ναι, ήταν μια γοητευτική υπερ-κινησιολογική ‘παράφραση’ του έργου. Εδώ τα σεξουαλικά υπονοούμενα και τα άλλα τα εμφανή – πισινάκια έξω, λοιπόν, και δήθεν πράξεις σοδομισμού ή τακτικής συνεύρεσης, η ελισσαβετιανή εποχή και η δική μας τα δέχεται και τα ανέχεται και τα… απολαμβάνει – όμως όλος αυτός ο κραυγαλέος αχταρμάς, ο ακατανόητος λόγος, οι ‘ψίρες’ και τα μεγάφωνα, οι ψίθυροι και οι καπνοί, τα σκηνικά ερείπια, όλα κατακεραύνωσαν και κατατρόπωσαν τον Λόγο. Δεν υπήρχε εκφορά. Και ό, τι και να κάνουμε αυτό το ‘χορό’-θεατρικό δρώμενο ξεκινούσε και βασιζόταν στον Λόγο ενός Ουίλιαμ Σαίξπηρ (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, 2/3)