Ο Τύπος τον υποδέχτηκε σαν «μία επιλογή που συσπειρώνει… το όνομά του… αποδεικνύει ότι η ΕΛΣ κινείται μεθοδικά μπροστά». Περί του Αντώνη Φωνιαδάκη, νέου διευθυντή του Μπαλέτου της ΕΛΣ. Ο ίδιος μιλάει για «τις νέες προκλήσεις που ανοίγονται μπροστά του» και για το ότι «θέλει να δημιουργεί, όχι απλώς να διευθύνει». («Κ» 2 & 22/3, «Το Βήμα» 27/3).
Σίγουρα η διεύθυνση ενός Μπαλέτου μιας Εθνικής Όπερας – Λυρικής Σκηνής επί του προκειμένου είναι υπόθεση ιδιαίτερα δύσκολη. Αν δε θέλεις να «δημιουργείς», να «αντιμετωπίζεις προκλήσεις όχι απλώς να διευθύνεις» η υπόθεση περιπλέκεται. Η κίνηση του Θεάτρου «μεθοδικά μπροστά», παραμένει για μένα ακατανόητη. Ως τώρα εκινείτο χωρίς μεθοδικότητα; Το αντίθετο έχει αποδειχτεί ποικιλότροπα και επί σειρά ετών, με τον τέως υπεύθυνο για τη δ/νση και τη χορογράφηση του Μπαλέτου της ΕΛΣ (και όχι μόνο) Ρενάτο Τζανέλα. Και ήταν ως επί το πολύ από θετικό μέχρι υπερθετικό. Να πούμε απλά: «Καλωσήρθες, Αντώνη, είκαδε»; ή ίσως, «όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι»; ή ακόμη «Αλληλούια»;
Δεν θα ήθελα να ανατρέξω σε παρελθούσες εποχές, όχι και τόσο παλιές επί αείμνηστου Στεφάνου Λαζαρίδη (Καλ/νικού Δ/ντή της ΕΛΣ) και Λυν Σήμουρ (Δ/ντριας του Μπαλέτου). Τότε οι απόψεις ήταν μέχρι post modern, οι όπερες παρουσιάζονταν σε «μοντέρνες» παραγωγές και τα μπαλέτα σε… χαώδεις απόψεις πολλών και διαφόρων σχετικών (;) και ασχέτων. Μας αρέσει δεν μας αρέσει το Χορευτικό Σώμα της Ε.Λ.Σ. ήταν, είναι και παραμένει ένα Μπαλέτο Εθνικής Όπερας. Άρα: ένα Εθνικό Μπαλέτο. Ούτε πεδίο πειραματισμών, ούτε «πεδίο νέων προκλήσεων», ούτε ευκαιρία για «δημιουργίες».
Σαφώς όλα αυτά βρίσκονται στο ευρύτερο πεδίο των ενασχολήσεων του Καλ/νικού Δ/ντή, όμως ο καινούριος μας υπεύθυνος θα πρέπει να βάλει ορισμένα πράγματα της παρελθούσης εντυπωσιακής του πορείας στον γενικότερο διεθνή χορευτικό χώρο, στην άκρη. Δεν έχει να κάνει με τη χορευτική του ομάδα APOTOSOMA. (Βλέπω ότι στη χορογραφία των «LINKS» αναφέρεται η ομάδα σαν συν-χορογράφος του έργου!). Ούτε με το (απόλυτα μοντέρνο) Μπαλέτο της Εθνικής Όπερας της Λυών, όπου ο Αντώνης υπήρξε εξαιρετικός χορευτής και εκκολαπτόμενος χορογράφος βεληνεκούς. Η Γαλλία βέβαια διαθέτει ήδη το «κλασικό» της Εθνικό Μπαλέτο στην Οπερά του Παρισιού και ακόμη ένα σωρό άλλα σε μεγάλες ή μικρότερες πόλεις, ενώ εμείς εδώ; Έπεται συνέχεια.