Ή πώς οι Όρνιθες του Αριστοφάνη βρέθηκαν στη Νέα Καμένη – τη μεγάλη νησίδα μέσα στην καλντέρα, αποτέλεσμα των εκρήξεων του ηφαιστείου της Σαντορίνης. Ξεφυλλίζοντας και μελετώντας τα ποικίλα φυλλάδια που διαφημίζουν τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του δημοφιλέστατου παγκοσμίως νησιού μας… ζαλίζομαι. Οι εκδηλώσεις είναι περισσότερες από τους… τουρίστες. Από εκείνες του Δήμου Θήρας σε πολλά μέρη της νήσου σε εκείνες του Φεστιβάλ του Μεγάρου Γκύζη και από τα τεκταινόμενα στο Ίδρυμα Μπελλώνια μέχρι τη Βλυχάδα και το καθιερωμένο πια, γοητευτικό και ερεθιστικό για την ποικιλία των προτάσεών του Santorini Arts Factory.
Στο παλιό, πλήρως υπέροχα αναπαλαιωμένο εργοστάσιο των διαφόρων μορφών επεξεργασίας …. ντομάτας, εκεί λειτουργεί και το Tomato Industrial Museum, D. Nomikos. Η ιδρύτρια, γενική και καλλ/ική Δ/ντρια Βάνη Βαλλιάνου Νομικού με εκλεκτό επιτελείο συνεργατών (φαίνεται από τα αποτελέσματα), προσφέρουν μία ευφάνταστη ποικιλία που ξαφνιάζει: από την τόσο «αλλιώτικη» βραδιά του Μαραβέγιας Illegal, στους τσιγγάνους Gadjo Dilo, από τη χοροθεατρική Ομάδα Στιγμή στις ακροβατικές χορευτικές εκφάνσεις του Lucio Baglivo. Από το «Σωκράτης Τώρα» του Γιάννη Συμεωνίδη στο Σταύρο Ξαρχάκο και το δικό του «Ταξίδι». Από το «Σιχτίρ Ευρώ, Μπουντρούμ Δραχμή» του Βασίλη Παπαβασιλείου σε αφιέρωμα στους Pink Floyd από τους Λunatics. Εδώ ο Ψαραντώνης, οι JazzMatazz, ο Σωκράτης Μάλαμας και οι Ιάπωνες Motimaru Dance Co. Εδώ και η απέριττη Αλεξάνδρα Παλαιολόγου με τη Δάφνη Πανουργιά σε τραγούδια από τη Βενετία μέχρι τη Βραζιλία.
Εδώ τέλος και η Έξοδος Αιγαίου, που δεν περιορίστηκε στο σκηνικό χώρο του Εργοστασίου αλλά μας ταξίδεψε με το καραβάκι (μία τιμή μαζί με την παράσταση) στην Καμένη για τους «Όρνιθες του Αριστοφάνη». Δύσκολο εγχείρημα για τους θεατές που καθίσαμε στη πετρωμένη λάβα, στο χώμα και στα αγκάθια. Πολύ περισσότερο για τους 5 ηθοποιούς που παίξανε όλους τους ρόλους και του Χορού σε χορογραφίες Μυρτώς Παπαδοπούλου (οι ταλαίπωροι τα χρειάστηκαν, δεν υπήρχε σκηνή, μόνο βράχια), αλλάζοντας ευφάνταστα κοστούμια και μάσκες της Άννας Περντρώ στη γενικότερη άποψη του Νίκου Παρίκου και στις μουσικές των αδελφών Ντουνιαδάκη. Έκπληξη: η Παιδική Χορωδία της Ile de France που συμμετέχει στον προγραμματισμό του Μεγάρου Γκύζη και αποτέλεσε τον πρόλογο και τον επίλογο των Ορνίθων! Μπορεί ο … ποπός μου να μην βολεύτηκε πολύ στη διάρκεια της παράστασης των … Πετεινών. Όμως τώρα που την είδα δεν θα την έχανα με τίποτε! (26/7)