Η παραδοσιακή τζαζ με τις λαμπρές ορχήστρες του ’50 και του ’60 κυριαρχεί στα γιορτινά ακούσματα, αλλά υπάρχει και η «άλλη» τζαζ. Η σύγχρονη, δημιουργική, που πολλές φορές μάλιστα, έχει ελληνική υπογραφή.
Η τζαζ δεν είναι έντεχνο, λαϊκό τραγούδι ή και ροκ για να έχει μαζική αποδοχή. Εκτός από εκείνους που την αγαπούν, υπάρχουν και πολλοί… που δεν την αντέχουν. Και όμως, στη χώρα μας, χιλιάδες πιστοί φίλοι αυτής της μουσικής συνεχίζουν, από γενιά σε γενιά, να στηρίζουν τα λιγοστά κλαμπ με τα ενδιαφέροντα προγράμματα και τις συναυλίες.
Στα χρόνια της κρίσης, μάλιστα, η τζαζ δυνάμωσε –ακόμη ένα απρόοπτο–, όπως και η μουσική ταυτότητά της. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι η δυναμική παρουσία της νέας γενιάς των Ελλήνων μουσικών. Νέων που πέρασαν από τα mουσικά sχολεία ή από το φυτώριο του Ιονίου Πανεπιστημίου, στο πρόγραμμα Τζαζ του tμήματος Μουσικών Σπουδών που δημιούργησε και διευθύνει από το 1996 ο Δήμος Δημητριάδης, τροφοδοτώντας διαρκώς την εγχώρια σκηνή. Νέων, που, μερικές φορές μάλιστα, δεν περιορίζονται στην Ελλάδα, αλλά αναγνωρίζονται διεθνώς.
Αλλοι σπούδασαν στο εξωτερικό και οι πιο ξεχωριστοί από αυτούς δεν προλαβαίνουν πλέον να κλείνουν εμφανίσεις σε κλαμπ και φεστιβάλ της Ευρώπης και της Αμερικής. Ενας τέτοιος μουσικός είναι και ο Πέτρος Κλαμπάνης, που πριν από 2,5 μήνες κυκλοφόρησε την τέταρτη δισκογραφική δουλειά του με τίτλο «Irrationalities», για την οποία συνεργάστηκε με τον Εσθονό πιανίστα Kristjan Randalu και τον κρουστό και ντράμερ Bodek Janke από την Πολωνία. Και μάλιστα, οι πιστοί ακροατές της δουλειάς του συνεισέφεραν στην παραγωγή του δίσκου πριν ακόμη κυκλοφορήσει.
Ο Κλαμπάνης, που έως και τα 18 του ζούσε στη Ζάκυνθο, εγκατέλειψε το Πολυτεχνείο για το πάθος του, την τζαζ, ξεκινώντας σπουδές κοντραμπάσου στο Conservatorium van Amsterdam και έπειτα στο Aaron Copland School of Music στη Νέα Υόρκη. Σήμερα θεωρείται ένας από τους καλύτερους κοντραμπασίστες, με επαίνους από το Jazz Times, το Bass Player και το No Treble, με τον ήχο της Μεσογείου να είναι μέρος του ύφους του, το οποίο σμίγει με μελωδίες από την ποικιλόμορφη σκηνή της Nέας Υόρκης. Δεν είναι βέβαια, ο μόνος.
Το επίπεδο των Ελλήνων μουσικών που εκπλήσσει με την ποιότητά του, είναι αποτέλεσμα ανώτατης μουσικής εκπαίδευσης, σκληρής δουλειάς και δημιουργικών συνεργασιών μεταξύ των ταλαντούχων μουσικών. Η τζαζ στην Ελλάδα μπορεί να έχασε τον Κώστα Γιαννουλόπουλο, το θρυλικό στέκι του Μπαράκου, το περιοδικό της, έχει όμως μια νέα γενιά μουσικών που ανθίζει ελπιδοφόρα αυτή τη δύσκολη δεκαετία.