Πριν λίγες μέρες οι Μπιγιονσέ ανακοίνωσε αυτό που οι φαν της περιμένουν εδώ και καιρό: την κυκλοφορία του νέου της δίσκου, «Renaissance», που έρχεται 6 χρόνια μετά το επιτυχημένο ανάμεσα σε κοινό και κριτικούς «Lemonade».
Λίγα 24ωρα μετά την ανακοίνωση, η «Queen Bey» προθέρμανε το έδαφος με το πρώτο single από την επερχόμενη δουλειά της, το «Break My Soul». Κόντρα σε όσα μας έχει συνηθίσει η μεγάλη σταρ, δηλαδή έναν ήχο απόλυτα συντονισμένο στο σήμερα, το κομμάτι ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα «φωνάζει» 90s.
Και μάλιστα, όχι 90s γενικά και αόριστα. Η Μπιγιονσέ κλείνει το μάτι στην house, με έναν φόρο τιμής στο κλασικό κομμάτι «Show Me Love» της Robin S -βρίσκουμε, άλλωστε, στα συνθετικά credits του κομματιού τους Άλεν Τζορτζ και Φρεντ ΜακΦάρλαν, συνθέτες του κομματιού με το οποίο «αναστέναξαν» τα dancefloors πριν 3 δεκαετίες.
Παράλληλα, ο Ντρέικ, με μία προειδοποίηση λίγων μόνο ωρών κυκλοφόρησε έναν δίσκο-έκπληξη την περασμένη Παρασκευή (17/6), το «Honestly, Nevermind» που ήρθε έναν χρόνο μετά το χλιαρό «Certified Lover Boy».
Κι ο Ντρέικ με την σειρά του, έκανε σαφές όχι μόνο ότι θέλει να (μας) χορέψει, αλλά και το πώς το θέλει. Σε κομμάτια του δίσκου όπως το «Falling Back» και το «Massive», οι μπασογραμμές και τα πλήκτρα υποκλίνονται στην house της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα.
Κι όχι μόνο αυτό, μιας και στον 7ο δίσκο του, ο Καναδός επιστρατεύει μερικά δυνατά ονόματα house και εν γένει ηλεκτρονικών παραγωγών: Gordo, Rampa, Black Coffee και Άλεξ Λάστιγκ.
Δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με δύο από τους μεγαλύτερους σταρ του πλανήτη, μπορούμε άραγε να μιλάμε για την αναβίωση της house των 90s; Κι αν ναι, γιατί τώρα;
Το BBC επιχειρεί να δώσει κάποιες ερμηνείες: από την μία, είναι φυσικά η πανδημία που με τους περιορισμούς της έκανε τον χορό ίσως πιο επιτακτικό από ποτέ. Στον δρόμο, λοιπόν, που χάραξαν πριν από αυτούς τραγουδίστριες όπως η Lady Gaga και η Dua Lipa, η Μπιγιονσέ και ο Ντρέικ επιλέγουν να πάρουν κι αυτοί την σκυτάλη της χορευτικής μουσικής.
Άλλωστε σε πρόσφατη συνέντευξή της, η Μπιγιονσέ είπε: «Με όλη αυτή την απομόνωση και την αδικία που υπήρξε τον τελευταίο έναν χρόνο, νομίζω πως είμαστε έτοιμοι να αποδράσουμε, να αγαπήσουμε, να γελάσουμε ξανά. Νιώθω μια αναγέννηση και θέλω να τροφοδοτήσω αυτή την απόδραση με κάθε δυνατό τρόπο».
Είναι τόσα, βέβαια, τα χορευτικά είδη στα οποία θα μπορούσαν να στραφούν Μπιγιονσέ και Ντρέικ, κι όμως επέλεξαν την house. Ένα είδος που γεννήθηκε στο Warehouse στο Σικάγο, σε μια στιγμή που οι μέρες δόξας της ντίσκο είχαν παρέλθει. Ένα κλαμπ που λειτουργούσε μόνο με μέλη, και σχεδόν αποκλειστικά με Αφροαμερικανούς και Λατίνους γκέι.
Μάλιστα, ο πρωτεργάτης της house, Τζέσι Σόντερς, σε περσινή συνέντευξή του ανακαλεί την εποχή ως εξής: «Δεν απευθυνόταν καθόλου στους στρέιτ. Όταν είσαι νέος, μαύρος, Λατίνος και γκέι δεν έχεις θέση στο Σικάγο, γιατί το Σικάγο είναι μια από τις πόλεις με τους μεγαλύτερους διαχωρισμούς στις ΗΠΑ, αν όχι στον κόσμο. Κανείς δεν σε θέλει στο κλαμπ του. Κανείς δεν σε θέλει στο πάρτι του. Έτσι, έχτισαν το δικό τους, μόνο για γκέι άντρες, ούτε καν για γκέι γυναίκες».
Όλα αυτά, πριν το είδος αρχίσει να μεγαλώνει σταδιακά την δεκαετία του ‘80, ώσπου στα τέλη της δεκαετίας και την αρχή της επόμενης να δώσει το λάκτισμα για την έκρηξη του κλάμπινγκ, πλέον σε μία πολύ μεγαλύτερη κλίμακα.
Ο Μπομπ Στάνλεϊ, χαρακτηριστικά, σημειώνει στο βιβλίο του «Yeah Yeah Yeah: A History of pop music» πως η house «σε αντίθεση με την ντίσκο, δεν ήταν μουσική φτιαγμένη από μουσικούς, είχε φτιαχτεί από κλάμπερς για κλάμπερς».
Ήταν καλλιτέχνες όπως οι Pet Shop Boys και η Madonna που κατάφεραν να ενσωματώσουν την underground κλαμπ και γκέι κουλτούρα στο mainstream -θυμηθείτε, άλλωστε, το «Vogue» της δεύτερης που κυκλοφόρησε το 1990.
Τώρα, 3 δεκαετίες μετά, η επιλογή «βαρέων βαρών» ονομάτων όπως η Μπιγιονσέ και ο Ντρέικ να στραφούν στην house, πέρα από αισθητική επιλογή, μπορεί να θεωρηθεί ένα μήνυμα για την έγχρωμη αλλά και ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
Άλλωστε, στο «Break My Soul» της Μπιγιονσέ ακούμε και την Big Freedia, μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, που έχει μιλήσει στο παρελθόν για τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ένα γκέι άτομο σε κάθε επίπεδο σε προηγούμενες δεκαετίες.
Μην ξεχνάμε, επιπλέον, πως η Μπιγιονσέ και ο Ντρέικ επέλεξαν να κυκλοφορήσουν νέα μουσική τον Ιούνιο, δηλαδή, τον μήνα του Pride.
Με πληροφορίες από το BBC.
