Η Πλατεία Νερού ποτέ δεν υπήρξε τόσο νέα. Τουλάχιστον όχι σε κάποιο από τα «μουσικόφιλα μεγάλα φεστιβάλ» που φιλοξενεί κάθε χρόνο με μέσο όρο ηλικίας τα 40. Το βράδυ της Τρίτης, ένα από αυτά τα φεστιβάλ, το Release Athens, μαζί με το SNF Nostos που για τρεις μέρες ενώνουν κυριολεκτικά τους δρόμους τους, μέσω το μονοπατιού ανάμεσα στις δύο σκηνές τους, κατάφερε να ρίξει τον μέσο όρο ηλικίας στα 20, βαριά 25.
«Φυλές» από αυτές που βλέπεις στα άρθρα του Dazed και του Vice βρίσκονταν όπου έφτανε το μάτι σου κι άλλα πιο «σενιαρισμένα» που μάλλον περισσότερο συνηθίζουν να χορεύουν σε άψογα μπαρ και κλαμπ παρά στη «σκληρή» συναυλιακή πίστα συμπλήρωναν το κάδρο. Αυτή δεν ήταν η συναυλία που θα μετρούσες το νιοστό μπλουζάκι Metallica ή Ramones, αλλά μπουστάκια, μαγιό, γκλίτερ, πειραματικές γραμμές eyeliner, ίσως και κανένα γυαλί τύπου Arnette.
Όλοι ήταν εδώ για τη Ροζαλία. Την Καταλανή σταρ που έχει καταφέρει να πάρει το φλαμένκο και να το γυρίσει από την ανάποδη κι έπειτα, να μπει σε δρόμους ρεγκετόν κι έτσι να κάνει κάθε μουσική πτέρυγα, από τους indie, μέχρι τους χιπχοπάδες και από τους χίπστερ, μέχρι τους λάτιν και τους ανανεωτές της ποπ να δώσουν τα χέρια μέσα στα ίδια τραγούδια.
Οι φήμες για το υψηλό επίπεδο του σόου της κυκλοφορούσαν εδώ και καιρό στους μουσικούς κύκλους, από όσους την είχαν δει σε κάποιο ευρωπαϊκό σταθμό της περιοδείας της και κυρίως από όσους ήταν πριν μερικές μέρες στο Primavera Sound, τη Μέκκα των φεστιβάλ, στην πατρίδα της Ροζαλία και δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό τους σε δημοσιογραφικά και κοινωνικά μέσα για την εμφάνισή της.
Καμιά φορά, βέβαια, είναι και λίγο «φορεμένος» ο ενθουσιασμός για τόσο μεγάλα και πολυσυζητημένα ονόματα, όλοι είναι έτοιμοι να ενθουσιαστούν, σχεδόν προγραμματισμένοι. Ακόμα κι αν υπάρχουν τέτοιοι μικρομηχανισμοί σχεδόν σε κάθε έναν από εμάς, αυτή η εμφάνιση δεν σου άφηνε και πολλά περιθώρια.
Σαν «Motomami» που αυτοπροσδιορίζεται, η Ροζαλία δεν μπορούσε παρά να βγει στη σκηνή με το κράνος της, αφήνοντας στους -εκπληκτικούς- χορευτές της τη δύσκολη δουλειά να γίνουν… η μηχανή της. Με ένα φόρεμα στο χρώμα της άμμου και δυο μακριές πλεξούδες, η Ροζαλία έπιασε το μικρόφωνο με την αποφασιστικότητα μιας μεσογειακής Λάρα Κροφτ αλλά και την αισθαντικότητα μιας ευαίσθητης ηρωίδας anime που κάποια περιπέτεια την έστειλε στην Ισπανία.
Είναι ακριβώς αυτό το εκρηκτικό κοκτέιλ στοιχείων που έχει καταφέρει να κάνει κτήμα της τόσο πειστικά η σταρ που δεν την κάνει άλλο ένα πυροτέχνημα σε μια αδηφάγα για ισπανόφωνο περιεχόμενο βιομηχανία. Δεν άργησε να γίνει αντιληπτό και όσο βρισκόταν πάνω στη σκηνή. Δεν έχει νόημα να παρατάξουμε τους τίτλους των χιτ της που ακούστηκαν ζωντανά, αρχής γενομένης από εκείνο το οπαδικό σχεδόν «Saoko papi saoko» που έδωσε το σήμα στην Πλατεία Νερού, ούτε τους γοφούς που κουνήθηκαν ενστικτωδώς.
Εχει όμως νόημα να θαυμάσουμε την απίστευτη άνεση με την οποία η Ροζαλία μπορεί να περιφέρει τη στόφα σταρ που έχει και να την κάνει να φαίνεται αβίαστη. Κι αν είναι εύκολο να λάμπεις σε ένα στυλιζαρισμένο χορευτικό, δεν είναι ακριβώς το ίδιο να καταφέρνεις να πίνεις μέχρι και νερό στο σκαλάκια της σκηνής με χάρη, όταν κάθε μία λεπτομέρεια σαν αυτή στο συγκεκριμένο σόου είναι σκηνοθετημένη και φροντισμένη στον πόντο.
Στεκόταν πάντα στα σημεία της σκηνής που οι ανεμιστήρες φυσούσαν τα μαλλιά της -δηλαδή σχεδόν σε κάθε σημείο. Έλυσε τις κοτσίδες της για να αφήσει κάτω τα μαλλιά της, ήξερε πότε να είναι σέξι και πότε πιο αθώα -δεν πρέπει να υπήρξε κάποιος, ασχέτως φύλου, που να μην την πόθησε ή θαύμασε, έστω και για λίγο. Και για όσους είχαν την όποια καλλιτεχνική αμφιβολία, η φωνή της ήταν κυριολεκτικά εκεί για να τους διαψεύσει.
Η Ροζαλία δεν είπε ούτε μία λέξη στα αγγλικά. Μιλούσε μόνο ισπανικά και είχε απομνημονεύσει (ή είχε σκονάκι;) εντυπωσιακά πολλές φράσεις στα ελληνικά, που με την κοντινή σε εμάς προφορά της τις έκανε να ακούγονται λιγότερο «σπασμένες», λιγότερο άβολες από ό,τι συνήθως είναι αυτές οι απευθύνσεις.
Καταλάβαινε κανείς εύκολα ότι είχαμε μπροστά μας ένα φρέσκο είδος ποπ σόου -που σπάνια έχουμε αντίστοιχες ευκαιρίες στη χώρα μας να το δούμε την στιγμή που συμβαίνει. Αυτό που αφού κάνει την έννοια της ποπ συναυλίας επιστήμη, ύστερα την λειαίνει στα σημεία για να φαίνεται όλο αυτό μίνιμαλ, αυθόρμητο, ίσως και λίγο «αλήτικο», όπως επιβάλλουν εδώ οι ανάγκες. Το σόου της Ροζαλία είναι το αντίστοιχο του «σιωπηλού πλούτου», με συναυλιακούς όρους: ενα σόου ακριβό με κάθε έννοια και κάζουαλ την ίδια στιγμή.
Κι έπειτα, ήταν επιτυχημένο γιατί μιλούσε και τη γλώσσα του κοινού του, δηλαδή τη γλώσσα του Instagram κι ακόμα περισσότερο του TikTok. Κι ενώ οι περισσότεροι μουσικοί επί σκηνής περιορίζονται στο να βγάζουν κάποιο ζωντανό story από τη σκηνή με το κοινό πίσω τους, η Ροζαλία έγινε η ίδια το ζωντανό story, μέσα από την κάμερα που την ακολουθούσε και την κατέγραφε με έναν «ρεαλιστικό» τρόπο -τουλάχιστον όπως τον εννοούν τα εν λόγω μέσα- κι έπειτα, την έστελνε στις γιγαντοοθόνες του χώρου.
Λίγο μετά τα πρώτα κομμάτια η Ροζαλία κατέβηκε στο κοινό και πήρε μία ελληνική σημαία με την οποία τυλίχτηκε και συνέχισε να τραγουδάει. Το προηγούμενο πρωί είχε επισκεφθεί τον Παρθενώνα -με τακούνια- όπως μας ενημέρωσε μέσα από τα social media της. Σήμερα, η σελίδα Motomamis.gr στο Instagram μετέτρεψε τη Ροζαλία σε καρυάτιδα. Ο στόχος της επιτεύχθει. Μέχρι την επόμενη φορά.
