Το χάρτινο «πατροπαράδοτο» εισιτήριο με τις μεγάλες γραμματοσειρές των ονομάτων του line up και εκείνες οι μάρκες από το μπαρ με χαραγμένα τα αρχικά του Ρόμπι Γουίλιαμς ήταν τα απτά τεκμήρια σε ρόλο memorabilia που θύμιζαν λίγο παραπάνω σε κάποιους μια εποχή που όλα αυτά είχαν μεγάλη σημασία. Μια εποχή -ας τη βαφτίσουμε εφηβεία- που οι μουσικοί λειτουργούσαν ως είδωλα, σκιρτήματα, εμμονές, σχεδόν σαν αντικείμενα μονομανούς ενδιαφέροντος.
Για κάποιους από εμάς, η εποχή της ακμής συνέπεσε με την μουσική ακμή του Ρόμπι Γουίλιαμς. Αυτός ήταν ένας ισχυρός λόγος για να πάρει κανείς τον δρόμο για τη Μαλακάσα και το Rockwave Festival που φέτος φιλοξένησε στο ένα από τα headline slots του τον Βρετανό τραγουδιστή, που γιορτάζει 25 χρόνια καριέρας -33, αν συνυπολογίσουμε τη θητεία του στους Take That.
Μια πορεία που αποφάσισε να κοιτάξει σαν άλλος -έκφυλος- Σκεπτόμενος του Ροντέν, αν κρίνουμε από το εξώφυλλο της συλλογής «XXV» που κυκλοφόρησε πέρυσι και κόσμησε επίσης τους κύβους-οθόνες της σκηνής του Terra Vibe, λίγο πριν ο ίδιος την γεμίσει, με σάρκα και οστά.
«I’m Robbie fucking Williams and this is my ass» είπε, σπάζοντας τον πάγο με το αθηναϊκό κοινό, μετά το ζέσταμα του «Hey Wow Yeah Yeah» και πριν την… επίσημη έναρξη που δεν μπορούσε να γίνει παρά με το «Let Me Entertain You» -κανείς δεν μου βγάζει από το μυαλό πως το κομμάτι έχει γραφτεί για να εκτελεί ασταμάτητα και απαράλλαχτα αυτόν ακριβώς τον σκοπό.
Μόνο ο Ρόμπι Γουίλιαμς θα μπορούσε να κυριολεκτεί με αυτόν τον χαιρετισμό του. Για του λόγου το αληθές, λίγο αργότερα από τις οθόνες έπαιξε το βίντεο κλιπ του «Do What You Like» των Take That από το μακρινό 1990 και, εχμ, έγινε ένα σχετικό επίμαχο pause.
Ο Γουίλιαμς είπε αστειευόμενος πως πλέον, δεν δείχνει έτσι. Ηταν στην πραγματικότητα ένα γενικότερο σχόλιο, για το πού βρισκόταν και πού βρίσκεται σήμερα, κάτι που φρόντισε να τονίσει πολλές φορές μέσα στη βραδιά, όσο αφηγούνταν αδρά την διαδρομή που τον έφερε μέχρι εδώ -ή πώς, ο άνθρωπος που τραγουδούσε κάποτε το «Better Man» κατάφερε να λέει περήφανα «I Love My Life».
Δεν νοστάλγησε, βέβαια, ούτε χάιδεψε αυτιά. Αντίθετα, ανάμεσα στα κομμάτια επιδόθηκε σε έναν καυστικότητο σχολιασμό, που σχεδόν είχε την ενέργεια stand up κωμωδίας, αλλά και μία άτυχη στιγμή. Αναφερόμενος στο ελληνικό κοινό, είπε πως ενώ σε άλλες χώρες οι φαν προσπαθούν να πιάσουν το σώμα του, οι Ελληνες προσπαθούν να κλέψουν τα πετράδια από το υπέρλαμπρο χρυσό αμάνικο φανελάκι του. Ακολούθησε ένα άβολο γελάκι από το κοινό και μία αίσθηση «Τώρα αυτό χρειαζόταν;». Ισως κάποιοι να ήθελαν να του επιστρέψουν τον στίχο «There’s a tumor in your humor» από το «Supreme» (το οποίο δεν έπαιξε), όμως, το να δίνεις περισσότερη από την πρέπουσα σημασία στο σχόλιο είναι σαν να ζητάς από κάποιον σαν τον Ρίκι Ζερβέ να μην κάνει κάποιο μη πολιτικά ορθό αστείο -χάνεις όλη την ουσία.
Ο Ρόμπι Γουίλιαμς πάντως, έχει πιάσει ξεκάθαρα το νόημα. Ξέρει τι θέλει ένα κοινό: να νιώθει μοναδικό. Μπορεί να μην σήκωσε στη σκηνή κάποια κοπέλα και να την φίλησε, όπως έκανε κάποτε στο «Live at Knebworth», πάντως, ξεχώρισε κάποιους από τις μπροστινές σειρές και τους χάρισε τα 15’ λεπτά δημοσιότητάς τους. Για λίγη ώρα, όλοι «ζήλευαν» τον Δημήτρη και την Ρία -μπορεί και όχι τόσο τον πρώτο, που ο Γουίλιαμς… τάραξε στα αστεία, σίγουρα πάντως την δεύτερη στην οποία αφιέρωσε το «She’s The One».
Στην προσωπική του ζωή, ο 49χρονος μουσικός έχει αφιερωμένο εδώ και χρόνια στη σύζυγό του το παραπάνω και έχοντας πλέον και τέσσερα παιδιά μαζί, δήλωσε και από την σκηνή πως σήμερα βρίσκεται στην πιο ευτυχισμένη φάση της ζωής του. Το «κακό παιδί» είναι πλέον καλό. Δεν βάζει όμως κάτω από το χαλάκι το παρελθόν του: ταραχώδη χρόνια με τους Take That, μια σκοτεινή περίοδος ετών με καταχρήσεις και η ανάκαμψη χωρούν αφηγηματικά ανάμεσα σε κομμάτια όπως το «Strong», το «Come Undone», αλλά και μία διασκευή στο «Don’t Look Back In Anger» των Oasis, που δικαίωσε και τους φανατικούς των αδερφών Γκάλαχερ.
Από την μία, αγαπάει την οικογένειά του και από την άλλη, το κοινό του. Ακούστηκε ως το πλέον ειλικρινές πράγμα που ο Ρόμπι Γουίλιαμς είπε αυτή την βραδιά, μιας και όσο και αν έχει αφήσει πίσω τα χρόνια του σταριλικιού και της ασυδοσίας, τρέφεται βαθιά από την επιβεβαίωση που του χαρίζει η σκηνή. Και πέρα από φοβερός περφόρμερ και δυνατός τραγουδιστής, έχει το χάρισμά να σε κάνει να νιώθεις πως αποθεώνεις αυθόρμητα τον ναρκισσισμό του -παρ’ όλο που απλά στο ζητάει κάθε στιγμή.
Ναι, ο Ρόμπι Γουίλιαμς τραγούδησε για τον Δημήτρη (ή αλλιώς, «τον φίλο του τον D.»), την Ρία και κάθε έναν από εμάς. Πρώτα και κύρια, όμως, τραγούδησε για τον ίδιο.
Οδεύοντας προς το τέλος, ζήτησε από το πιστό κοινό του να ανάψει τα κινητά του, σαν πάλαι ποτέ αναπτήρες. Αυτό το έκανε, με λίγο πιο μεγάλη ζέση από ό,τι τραγουδούσε (ίσως να φταίει πως εδώ είχαμε να κάνουμε περισσότερο με ένα ραδιοφωνικό και όχι αμιγώς συναυλιακό κοινό). Οι πρώτες νότες από το «Angels» έπεσαν και όλοι μεταμορφώθηκαν σε μια μεγάλη αγκαλιά.
Πριν φύγει από την σκηνή, ο Ρόμπι Γουίλιαμς τραγούδησε ένα ακαπέλα medley και κατάφερε να χωρέσει εκεί μερικές στροφές από το «Me and My Monkey», πριν ξαναπεί το ρεφρέν του «Angels», που άφησε ημιτελές όσο αποχωρούσε από την σκηνή, σαν ένα fade out στους τίτλους τέλους της εμφάνισής του.
Οταν ήρθε το τελετουργικό του περπατήματος της επιστροφής, της ανταλλαγής εντυπώσεων και της ελαφράς κούρασης, ένα αμάξι πέρασε αργά ανάμεσα στον κόσμο που προχωρούσε στον παράδρομο. Από τα ηχεία του ακουγόταν το «Me and My Monkey». Γιατί πάντα υπάρχει ένα μικρό απωθημένο εν είδει λόγου επιστροφής.
