Μπομπ Ντίλαν, ένας ζωντανός θρύλος της μουσικής. Το όνομά του, ένα μεγάλο κεφάλαιο της ροκ και ποπ. Αλλαξε τα δεδομένα όταν εμφανίστηκε, επηρέασε και ακόμα επηρεάζει. Δεν μπορείς να μην τον αναγνωρίζεις, δεν μπορείς να μην τον σέβεσαι. Και μπορεί τα χρόνια να τον βάρυναν, είναι 73 ετών, ωστόσο η περσόνα του ακόμη λάμπει, ομοίως και τα τραγούδια του, όπως όταν ερμηνεύτηκαν για πρώτη φορά, με μια κιθάρα και μια φυσαρμόνικα. Και έχουμε ακόμη μια ευκαιρία να τον δούμε από κοντά, για να λέμε ότι τον είδαμε, για να νοσταλγήσουμε, να θυμηθούμε πόσο πολύ μας είχαν συνεπάρει οι ποιητικοί του στίχοι, οι μελωδίες και τα τραγούδια του. Ο Μπομπ Ντίλαν περιοδεύει και θα βρίσκεται στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης την Κυριακή 22.6 και στην Αθήνα, στο Terra Vibe της Μαλακάσας, τη Δευτέρα 23.6. Και, εξ ορισμού, μιλάμε για ένα από τα μουσικά γεγονότα του φετινού καλοκαιριού. Γιατί τα όσα συνοδεύουν τον Μπομπ Ντίλαν είναι απροσδιόριστα και ανεκτίμητα.
Ως στιχουργός εξομολογήθηκε τα πάθη, τις ιδέες του, τη ζωή του και τους κοινωνικούς προβληματισμούς του με τρόπο άμεσο, ειλικρινή και χειμαρρώδη, τόσο που χαρακτηρίστηκε ποιητής. Ως μουσικός, ξεκινώντας από τη φολκ, της πρόσθεσε ηλεκτρισμό, ταρακούνησε διάφορα είδη της ποπ, πλησίασε τη ροκ εν ρολ, ενώ χρησιμοποίησε αρκετά τζαζ στοιχεία, όλα αυτά αρμονικά και χωρίς παραφωνίες. Και έκανε δίσκους που έγιναν σημείο αναφοράς. Οπως εκείνον του 1965, τον «Highway 61 Revisted», που ολοκληρώνοντάς τον δήλωνε: «Δεν πρόκειται να μπορέσω να κάνω άλμπουμ καλύτερο από αυτό». Καθόλου άδικο. Τραγούδια σαν το «Like a Rolling Stone» δεν γράφονται κάθε μέρα.
Ο Ντίλαν υπήρξε ένας μεγάλος καλλιτέχνης με πολλές πτυχές. Πτυχές όχι μόνο μουσικές, αλλά και ανθρώπινες, κάτι που εκφράστηκε και από τη μουσική του διαδρομή. Σε αυτές τις πτυχές του Μπομπ Ντίλαν είχε σταθεί η ταινία «I’m Not There» (2007) του Αμερικανού σκηνοθέτη Todd Haynes. Διαφορετικοί Ντίλαν (Κέιτ Μπλάνσετ, Ρίτσαρντ Γκιρ, Χιθ Λέτζερ κ.ά.) ενώνονται σε ένα κολάζ διαφόρων ιστοριών και προσεγγίσεων και δημιουργούν μια αφαιρετική βιογραφία του Αμερικανού μουσικού. Ενδιαφέρον έχει και το Soundtrack της ταινίας, όπου διάφοροι μουσικοί και συγκροτήματα, καθένας με το δικό του ύφος, διασκευάζουν κομμάτια από τη δισκογραφία του εμβληματικού τροβαδούρου. Οι Yo La Tengo με την απαλή, ακουστική αισθητική τους πειράζουν το «I Wanna be your Lover», ενώ ο Antony and the Johnsons με την καστράτο φωνή του τραγουδά «Knocking on the Heavens Door».
Ο Ντίλαν υπήρξε έμπνευση, για κάθε μουσικό, και όχι μόνο. Και χωρίς να γίνει κιτς, χωρίς να ξεφτίσει, ωρίμασε μεγαλώνοντας, συμφιλιώθηκε με τα χρόνια του. Εξακολουθεί να ηχογραφεί με τραχιά πλέον φωνή, και επιμένει να δίνει συναυλίες. Στα λάιβ του ξετυλίγεται μουσική ιστορία.