Τι μπορεί να συνδέει ένα γιατρό, αρκετά πιάνα και την παλιά βιομηχανική ζώνη στην πόλη του Βερολίνου; Και όμως! Η σχέση ανάμεσά τους ζωντανεύει όταν ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο μεταλλάσσεται σε χώρο αναπαλαίωσης πιάνων από ένα νευροχειρουργό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ολόκληρη η περιοχή ζωντανεύει όταν συχνά, αντί για τον ήχο από κάποιο σκουριασμένο βίντσι, την ησυχία κυριεύουν οι μελωδίες κάποιας από τις πολλές συναυλίες που φιλοξενούνται εκεί. Μία νοερή ξενάγηση στο Piano Salon Christophori μάς επιφύλαξε ο ταλαντούχος νεαρός Ελληνας συνθέτης και πιανίστας Αλέξανδρος Δρόσος, ο οποίος ζει και εργάζεται εκεί. (Ο καλλιτέχνης εμφανίστηκε τον περασμένο Φεβρουάριο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.)
«Χιόνιζε πολύ…»
Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στην Αγγλία, ο Αλέξανδρος εγκαθίσταται στο Βερολίνο αναζητώντας το μέρος όπου θα μπορούσε να εντρυφήσει στα τεχνικά χαρακτηριστικά του πιάνου. Κατόπιν σύστασης, ξεκινά ως μαθητευόμενος στο Piano Salon Christophori, το οποίο στεγάζεται σε ένα παλιό εργοστάσιο. Ιδιοκτήτης του, ο Κρίστοφ: «Γιατρός, νευρολόγος, γύρω στα 42, ο οποίος εργάζεται δύο εβδομάδες τον μήνα σε νοσοκομείο και τις άλλες δύο, “τρέχει” το Σαλόνι του Πιάνου – εναλλάξ», σκιαγραφεί το προφίλ του «αφεντικού» ο νεαρός Αλέξανδρος, προσθέτοντας: «Οικογενειάρχης, αθλητής στο παρελθόν, παίζει πιάνο και εκκλησιαστικό όργανο, αν και σήμερα ασχολείται μόνο με την αναπαλαίωση και τη διοργάνωση συναυλιών. Ενας άνθρωπος πολυδιάστατος, γεμάτος ενέργεια». Ποια ήταν η αντίδραση του Ελληνα πιανίστα όταν βρέθηκε εκεί για πρώτη φορά; «Ηταν μια μέρα που χιόνιζε πολύ. Μπαίνοντας, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ο χώρος ενιαίος, τεράστιος. Στη μέση ο συναυλιακός χώρος, ικανός να φιλοξενήσει γύρω στα 200-250 άτομα. Το εργαστήρι ολόγυρα. 85 με 100 πιάνα στοιβαγμένα σαν βιβλία, κάθετα – για λόγους χωρητικότητας. Μηχανήματα, απομεινάρια του εργοστασίου, αλλά και γερανοί στερεωμένοι στο ταβάνι, μετακινούμενοι σε ράγες – ο Κρίστοφ τους χρησιμοποιεί για τη μεταφορά των πιάνων. Το «σκηνικό» πλαισιώνεται με κομμάτια από πιάνα, παλιές λάμπες, πολυελαίους, που ο ίδιος ο ιδιοκτήτης έχει κρεμάσει από το πανύψηλο ταβάνι. Ολα συνθέτουν μια ζεστή και όμορφη ατμόσφαιρα». Οπως εξηγεί ο ίδιος, οι συναυλίες είναι αυτές που όχι μόνο κρατούν ζωντανό το Σαλόν Κριστοφόρι αλλά παράλληλα το έχουν αναδείξει σε αληθινό κύτταρο πολιτισμού: «Το μουσικό ύφος; 85% κλασική, 15% τζαζ. Πρόκειται για έναν από τους πιο ενεργούς χώρους εδώ, ενώ έχει αρχίσει να γίνεται γνωστός και εκτός Γερμανίας. Πολλοί επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν ηχογραφήσεις ή συναυλίες. Παίζουν κυρίως νέοι, ανερχόμενοι καλλιτέχνες. Είναι οι επόμενοι σολίστες μουσικής δωματίου σε όλη την Ευρώπη. Συχνά, η συναυλία τους εδώ έχει σκοπό να προετοιμαστούν για έναν πολύ μεγαλύτερο συναυλιακό χώρο ή να πειραματιστούν με κάποιο πρόγραμμα».
Εχουν παίξει Ελληνες; «Ναι! Ο Ελληνο-Ιάπωνας Νιουί, ο οποίος είχε παίξει και στο Μέγαρο τον Δεκέμβριο μαζί με τον πιανίστα Βασίλη Βαρβαρέσσο, η Μαρία Ευστρατιάδη, καθηγήτρια στο Ωδείο Αθηνών, ο Αντώνης Ανισέγκος από τη Θεσσαλονίκη».
Και ο ίδιος ο Αλέξανδρος; «Κι εγώ… Την πρώτη φορά που έπαιξα, είχαν έρθει και οι γονείς μου να με ακούσουν».
Ο Αλέξανδρος αποτυπώνει το κλίμα στις συναυλίες: «Αν και ο χώρος είναι πολύ μεγάλος, επικρατεί “σπιτική” ατμόσφαιρα. Δεν υπάρχει εισιτήριο, το κοινό όμως αφήνει στην έξοδο ένα χρηματικό ποσό ανάλογα με το πόσο ευχαριστήθηκε τη συναυλία. Μπορεί να είναι 12-14 ευρώ, μπορεί όμως και δύο άτομα να πληρώσουν 15 ευρώ. Στην πραγματικότητα έτσι συντηρείται ο χώρος, πράγμα που εξηγεί πάντα ο Κρίστοφ στο κόσμο πριν από την έναρξη του δεύτερου μισού της συναυλίας. Οι κρατήσεις θέσεων γίνονται διαδικτυακά, μέσω της ιστοσελίδας www.konzertfluegel.com. Το κοινό δεν αποτελείται αποκλειστικά από μουσικόφιλους ή “διαβασμένους”. Ερχεται όποιος θέλει. Εκτός από τους τακτικούς θαμώνες, όπως ο Μάρτιν ή ο Τομ, υπάρχουν και εκείνοι που θα έρθουν για την “αύρα”: θα συνομιλήσουν, θα πιουν κρασί ή μπίρα, θα καλλιεργήσουν ανθρώπινες σχέσεις – εξάλλου, αρέσει σε όλους το ότι εμπλέκονται και οι ίδιοι στη διαδικασία».
Ο νεαρός Ελληνας δυσκολεύεται να απομονώσει στιγμές από τη ζωή του στο Σαλόν Κριστοφόρι: «Αν είναι κάτι που ξεχωρίζω, αυτή είναι η καθημερινότητά μου: όλα όσα γίνονται εκεί, όλα όσα έχω μάθει, όλοι οι καλλιτέχνες και ο κόσμος που έχω συναναστραφεί. Αισθάνομαι ο ίδιος κομμάτι αυτού του χώρου· έχει τύχει ακόμη και να διανυκτερεύσω όταν ήθελα να μελετήσω βράδυ και διαμαρτύρονταν οι γείτονες!».