Αν έβλεπε κανείς το μέγα πλήθος που κατέκλυσε την Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου, στη Φιλελλήνων, το διήμερο 3 και 4 Οκτωβρίου, θα αναρωτιόταν ποιο ήταν το δέλεαρ που κράτησε το κοινό ακόμη και όρθιο. Τα στασίδια ήταν γεμάτα στον απέριττο, νεογοτθικό ναό της Αθήνας, που στέκει από τα χρόνια του Οθωνα, σαν βικτωριανό παρεκκλήσι σε κάποια αγγλική εξοχή. Εκεί, σε αυτήν την αθηναϊκή κόγχη, είχε γεμίσει ο αέρας από μελωδίες της φλωρεντινής Αναγέννησης, δηλαδή από μουσική που δεν ακούει κανείς συχνά. Και ήταν τέτοια η μέθεξη, που το κοινό παρέμεινε βουβό, προσηλωμένο, εκστατικό.
Οι Εx Silentio, το σύνολο παλαιάς μουσικής, δημιούργησαν θαυμαστή μυσταγωγία. Ο Δημήτρης Κούντουρας, που είναι η ψυχή του συνόλου και σολίστ ο ίδιος στο φλάουτο με ράμφος, είναι ένας ευγενής της μουσικής, με κατασταλαγμένη σεμνότητα και σωματοποιημένη συγκρότηση. Οργανώνει ολόκληρους κόσμους τους οποίους μοιράζεται με το κοινό, αφού έχει πρώτα δουλέψει σκληρά με τους άξιους συνεργάτες τους που ήταν, σε αυτές τις συναυλίες, η μοναδική σε άρθρωση, εκφορά και αισθαντικότητα Θεοδώρα Μπάκα στο τραγούδι, και οι εξαίρετοι στις ισορροπίες και στον μεταξύ τους διάλογο Ηλέκτρα Μηλιάδου (βιέλα) και Δημήτρης Τίγκας (βιόλα ντα γκάμπα). Εξιστόρησαν τον πυκνό και φευγαλέο κόσμο της φλωρεντινής Αναγέννησης, ξετυλίγοντας νήματα μελωδικά αλλά και φιδωτά μονοπάτια σκέψης, αυτά που όρισαν τις ευρωπαϊκές διαδρομές.
Γι’ αυτόν τον κόσμο, τον ρευστό, τον ερωτικό, τον ανάλαφρο και δραματικό, μίλησαν. Και τραγούδησαν και τους Γαλλο-Φλαμανδούς που έδρασαν στη Φλωρεντία, όπως τον Guillaume Du Fay (1397-1470) με τις μελωδίες που χαράσσονται στον νου. Florentia oνόμασαν το πρόγραμμά τους, με το παλιό όνομα της Φλωρεντίας, αυτό που στα ελληνικά ακόμη χρησιμοποιούμε. Ηταν η πέμπτη έκδοση αυτή της «Παλαιάς Μουσικής στον Αγιο Παύλο» ένας θεσμός χαμηλόφωνος αλλά με ειδικό βάρος, που χωνεύεται και αυτός στην ιστορία της Αθήνας.