Κεντρική θέση στη συναυλία της εξαιρετικής Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Ισραήλ υπό τον Ζούμπιν Μέτα (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 18 Οκτωβρίου) κατείχε το Κοντσέρτο για βιολί του Μπετόβεν. Σολίστ ήταν ο Λεωνίδας Καβάκος. Δεν παύει να θαυμάζει κανείς τον υπέροχο ήχο του, απολύτως «στρογγυλό», δίχως την παραμικρή οξύτητα. Εξίσου εντυπωσιακή παραμένει η τεχνική του, όπως και ο έλεγχος της δυναμικής.
Φράσεις ανείπωτης λεπτότητας και ευαισθησίας περνούν χωρίς δυσκολία πάνω από την ορχήστρα. Οι δεξιοτεχνικές απαιτήσεις στα «αυτοσχεδιαστικά» τμήματα στις καταλήξεις του πρώτου και του τρίτου μέρους αλλά και κατά τη ροή της μουσικής αντιμετωπίζονται με απόλυτη επιτυχία, χωρίς να προδίδεται η δυσκολία τους. Ωστόσο, η όλο και μεγαλύτερη έμφαση στον ωραίο ήχο και συνολικά στις «ηχητικές» ποιότητες της μουσικής αποβαίνουν κάποτε σε βάρος της μουσικής δραματουργίας και των εντάσεων που προβλέπει η γραφή. Αυτό συνέβη κυρίως στο δεύτερο μέρος του Κοντσέρτου όπου, επιπλέον, η ορχήστρα παρέμεινε συνειδητά χαμηλόφωνη, σε δεύτερο επίπεδο.
Μάλλον αμήχανο, το πρόγραμμα της 19ης Οκτωβρίου περιλάμβανε έργα ετερόκλητα, όπως η Πρώτη Συμφωνία δωματίου του Σένμπεργκ, τα «Τραγούδια για τα νεκρά παιδιά» του Μάλερ και η Συμφωνία «του Νέου Κόσμου» του Ντβόρζακ. Με δεδομένη την απουσία συνεκτικού ιστού, διερωτάται κανείς γιατί, αντί των τραγουδιών του Μάλερ που ερμήνευσε ο βαρύτονος Αρης Αργύρης, δεν επελέγη έργο πιο ταιριαστό στις αρετές του συγκεκριμένου τραγουδιστή.
Η Συμφωνία του Σένμπεργκ αποδόθηκε άνισα, καθώς οι λυρικές ενότητες ηχούσαν καλοδουλεμένες, ενώ οι ζωηρές υπολείπονταν σε διαύγεια. Μετά το διάλειμμα η διάθεση άλλαξε χάρη στην αισιόδοξη γραφή του Ντβόρζακ και τις ποιότητες των μουσικών της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Ισραήλ. Ηδη από το πρώτο μέρος της Συμφωνίας «του Νέου Κόσμου» η γενναιοδωρία των χειρονομιών του Μέτα αποτυπώθηκε στη διαμόρφωση των φράσεων, οι οποίες χάρη σε μικρές αλλά κρίσιμες λεπτομέρειες αποκτούσαν πρόσθετη ευγένεια και κομψότητα. Στο δεύτερο μέρος το ποιητικό σόλο του αγγλικού κόρνου δόθηκε με χαρακτηριστική πλαστικότητα και λυρισμό, όπως ακριβώς, λίγο αργότερα, το λυρικό μεσαίο τμήμα του τρίτου μέρους. Στο τελευταίο μέρος του έργου κυριάρχησε η λαμπρότητα των χάλκινων πνευστών, η οποία μαζί με το μεγαλόπρεπο στιλ του Μέτα συνέβαλε στην επιτυχημένη ολοκλήρωση της βραδιάς.