Στον «Ριγολέττο», που παρουσιάζει η Εθνική Λυρική Σκηνή στη σκηνοθεσία του Νίκου Σ. Πετρόπουλου, υπάρχει ένα τέτοιο δέσιμο, που το κοινό αισθάνεται την επιθυμία να «μετέχει». Είναι αυτό που συμβαίνει όταν η πύκνωση της καλλιτεχνικής πράξης κατεβαίνει στην πλατεία και αντανακλάται στους εξώστες.
Είναι γεμάτο το θέατρο «Ολύμπια» αυτές τις ημέρες στις παραστάσεις αυτής της τόσο δημοφιλούς όπερας του Βέρντι, με τις μελωδικές άριες και το περίφημο «κουαρτέτο» στο τέλος. Αναμφισβήτητα, ο Δημήτρης Πλατανιάς που ερμηνεύει τον ρόλο του Ριγολέττου, του καμπούρη γελωτοποιού, έναν ρόλο με τον οποίο έχει ζυμωθεί διεθνώς, είναι συγκολλητική δύναμη, πυρήνας και πηγή αιμοδοσίας στην παράσταση. Ο Δημήτρης Πλατανιάς έχει ψυχική ρώμη που αναβλύζει, και αυτό παρασύρει, οργανώνει και απελευθερώνει.
Ο Πλατανιάς πρωταγωνιστεί και στις δύο διανομές. Στην πρώτη διανομή, της πρεμιέρας, η Βασιλική Καραγιάννη, στον ρόλο της κόρης του Ριγολέττου, της Τζίλντα, έναν ρόλο που της ταιριάζει απόλυτα από κάθε άποψη, έδειξε αβίαστα τη μεγάλη της κλάση. Η Βασιλική Καραγιάννη συνδυάζει εμφάνιση και φωνή και θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου. Ως Τζίλντα μας χάρισε το «Caro nome» με έναν αξέχαστο τρόπο.
Στον μεγάλο σε έκταση ρόλο του δούκα της Μάντοβας, προικισμένο με μοναδικές άριες, όπως το πασίγνωστο «La donna e mobile», ο τενόρος Γιάννης Χριστόπουλος είχε τη γνωστή άνεση. Η φωνή του έχει ιδιαίτερη θέρμη και ελκυστικό μέταλλο, που στον ακροατή φθάνει με τρόπο εθιστικό. Ο Γιάννης Χριστόπουλος, εκτός από εκφραστικό πρόσωπο, έχει εξαιρετική κίνηση και έλεγχο.
Ο κατά Πετρόπουλο «Ριγολέττος», που το κοινό έχει ξαναδεί (και που κάθε φορά είναι αλλιώς λόγω διαφορετικής σύνθεσης), είναι τοποθετημένος στη μουσολινική Ιταλία. Ο ετεροχρονισμός κυλάει αρμονικά και το άνοιγμα με τη γιορτή στο μέγαρο του δούκα και με την εξαίρετη ανδρική χορωδία έχει μια πειστική ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’30. Οι μικρότεροι, αλλά σημαντικοί ρόλοι, έχουν βάρος. Η Μανταλένα της Μαρισίας Παπαλεξίου έχει κινηματογραφικό εκτόπισμα. Οι σκηνές με τον δούκα έχουν ένταση και περιέργως μια αίσθηση παλιού σινεμά. Ο Πέτρος Μαγουλάς και ο Δημήτρης Κασιούμης, σταθερές αξίες. Εξαιρετικά συμπαθής πάντα η Αλεξάνδρα Ματθαιουδάκη, όπως και ο Γιώργος Ματθαιακάκης. Πάντα ισχυρό το ίχνος και της Βάγιας Κωφού. Η διεύθυνση της ορχήστρας είναι του Ηλία Βουδούρη.
Επόμενες παραστάσεις 18, 20, 23/3. Εισιτήρια εξαντλημένα.