Η σιγή που επικρατεί στην αίθουσα της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ μοιάζει νεκρική. Στη μία άκρη της σκηνής, που έχει αλλάξει ώστε να μοιάζει με τον μακρύ ή σύντομο δρόμο από τη ζωή στον θάνατο, βρίσκεται, τι άλλο, ένα μαύρο λαστιχένιο φέρετρο. Σαν αυτό που φαντάστηκε πριν από περίπου 50 χρόνια ο συνθέτης Αργύρης Κουνάδης, που έγραψε τη μουσική για τη σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία σε λιμπρέτο του θεατρικού συγγραφέα Βασίλη Ζιώγα. «Το λαστιχένιο φέρετρο» που ανήκει στο παρεξηγημένο είδος του μουσικού θεάτρου παρουσιάστηκε το 1968 στη Βόννη, ενώ πρώτη φορά στην Ελλάδα θα ανέβει στις Ημέρες Μουσικού Θεάτρου της ΕΛΣ, στις 4 & 6/6, σε σκηνοθεσία Βίκτωρα Αρδίττη και μουσική διεύθυνση Νίκου Βασιλείου.
«Ηξερα το έργο του Ζιώγα και το θεωρούσα ένα νεανικό χωρατό. Ηταν διασκεδαστικό, αλλά δεν μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Ωστόσο, με τη μουσική το έργο του εξυψώνεται. Η μουσική ανοίγει το έργο σε άλλες διαστάσεις χωρίς να χάνει την πλούσια κοινωνική κριτική του για τον μικροαστισμό, την υποκρισία, την κατανάλωση», λέει στην «Κ» ο κ. Αρδίττης όσο παίρνουμε τις θέσεις μας για να ρίξουμε μια ματιά στις πρόβες.
«Γιατί μας το κάνεις αυτό, Μάρκο;», μοιρολογεί μία από τις εξαδέλφες του ήρωα πάνω από το φέρετρο. «Γιατί έτσι μου γουστάρει», απαντά τραγουδιστά και αυτάρεσκα μέσα από το φέρετρο ο ήρωας. Στην υπόθεση του έργου ο Μάρκος έχει οργανώσει την κηδεία του μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, αλλά την τελευταία στιγμή το μετανιώνει. «Ποιος ο λόγος να πεθάνω αφού το ίδιο κάνει και να ζω», λέει ο ήρωας σε ένα σημείο της θεατρικής πράξης και ο συγγραφέας ανιστρέφοντας τη συνηθισμένη ηρωική φράση κλείνει το μάτι στη σοβαροφάνεια και το μαύρο χιούμορ. Ωστόσο, ο μηχανισμός της τελετής έχει μπει σε εφαρμογή και οι τεθλιμμένοι συγγενείς με τα φλιτζανάκια του καφέ της παρηγοριάς στο χέρι θέλουν οπωσδήποτε να κλάψουν έναν νεκρό.
«Με συγκινεί να σκέφτομαι τους Κουνάδη και Ζιώγα στη Γερμανία και να θέλουν να γράψουν ένα έργο που να μην είναι σαν την παλιά όπερα αλλά ενός είδους που τότε γεννιόταν. Αυτό θέλουμε να μεταδώσουμε στην παράσταση», τονίζει ο κ. Αρδίττης. Το έργο, όπως εξηγεί ο σκηνοθέτης, απαιτεί από τους τραγουδιστές και τους μουσικούς να «παίξουν», με τη σκηνική παρουσία να έχει τον πρώτο λόγο και να ακολουθεί η μουσική.
«Το πιο σημαντικό στοιχείο με το οποίο δουλέψαμε είναι το πώς το καθημερινό σώμα μπορεί να γίνει σκηνικό σώμα που θα είναι “ζωντανό” και θα μπορεί να εκφράζει συναισθήματα με έναν αληθινό, θεατρικό, τρόπο. Και αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον γιατί δουλέψαμε με τραγουδιστές που έχουν ως κύριο όργανο έκφρασης τη φωνή», σημειώνει η κινησιολόγος Ιρις Νικολάου. Οι χορωδοί ως άλλος Χορός απλώνονται στη σκηνή και το μοιρολόι γυρνάει σε επιθετικότητα. «–Θείε, τι θα κάνεις το παράσημο που έχεις στο στήθος σου; –Θα το πάρω μαζί μου στον τάφο», ακούμε τον Μάρκο να λέει γελώντας και η πόρτα των προβών κλείνει πίσω μας.
«Το λαστιχένιο φέρετρο», Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ, ΚΠΙΣΝ, 4 & 6/6, 20.30.