Δεν μου είναι εύκολο να απαριθμήσω τα πέντε πιο δημοφιλή τραγούδια του Σαρλ Αζναβούρ έτσι απλά. Οταν χθες ανακοινώθηκε ο θάνατός του και άρχισα να διαβάζω περισσότερα, κατάλαβα πως ήξερα τον καλλιτέχνη μέσα από τους συναδέλφους του. Ηταν ακριβώς αυτό που έκανε τον Γαλλοαρμένιο σανσονέρ έναν μεγάλο, διεθνή, καλλιτέχνη. Η ικανότητά του, δηλαδή, να περνάει τα σύνορα της Γαλλίας και με τη γλωσσομάθειά του (τραγουδούσε σε επτά γλώσσες) να δημιουργεί μικρά μουσικά διαμάντια, ικανά να ταξιδεύουν στον χρόνο σαν αυτόνομες υπάρξεις. Ενα από αυτά είναι το εξαιρετικό «She», που ακούστηκε περίπου 20 χρόνια μετά την αυθεντική του ηχογράφηση στη διασκευή του Ελβις Κοστέλο για το «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ».
Το «She» γράφτηκε από τον Σαρλ Αζναβούρ και τον Χέρμπερτ Κρέτζμερ το 1974 και έφτασε στην κορυφή των βρετανικών τσαρτς και ακόμα και σήμερα παραμένει μια από τις πιο γνωστές αγγλόφωνες επιτυχίες του.
Με καθαρή φωνή τενόρου, εκφραστικά μάτια και ιδιαίτερη σκηνική παρουσία (δείτε το βίντεο του «La boheme»), ο αγέραστος Αζναβούρ πούλησε πάνω από 180 εκατομμύρια δίσκους σε μια πορεία που μετρούσε επτά δεκαετίες. Η επόμενη συναυλία του μάλιστα ήταν προγραμματισμένη για τις 20 Οκτωβρίου. Αναγνωρίστηκε από τους ομοτέχνους του σε Ευρώπη και Αμερική και συνεργάστηκε με καλλιτέχνες, από τον Μπομπ Ντίλαν μέχρι τον Αντρέα Μποτσέλι, αλλά και με την Ελληνίδα Νάνα Μούσχουρη. Γεννήθηκε το 1924 από Αρμένιους γονείς, μετανάστες από τη Γεωργία και τη Σμύρνη. Αφησε το σχολείο στα εννιά του χρόνια για να μπει στο θέατρο, ενώ η μεγάλη του ευκαιρία ήρθε όταν η Εντίθ Πιαφ τον πήρε υπό την προστασία της το 1946.
Ο Αζναβούρ έγραφε τα τραγούδια του και υπέγραψε ή συνυπέγραψε τους στίχους σε περισσότερα από 1.000 κομμάτια, ενώ παράλληλα με τη μουσική ακολουθούσε και μια καριέρα στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Φρανσουά Τριφό «Shoot the piano player». Το 2009 ορίστηκε πρέσβης της Αρμενίας στη Σουηδία και μόνιμος αντιπρόσωπος της Αρμενίας στον ΟΗΕ. Ωστόσο, οι δηλώσεις του λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του για διαλογή των μεταναστών με βάση τη «χρησιμότητά» τους ήταν μέσα στις ατυχείς στιγμές του.
Συγκαταλέγεται ανάμεσα σε εκείνους που επηρέασαν το γαλλικό τραγούδι και όχι μόνο, εκσυγχρονίζοντας την τέχνη του τροβαδούρου, χωρίς να αποφεύγει τα μεγάλα στιχουργικά ρίσκα. To προκλητικό «Après l’Amour» (After love) απαγορεύτηκε από το γαλλικό ραδιόφωνο το 1955, ενώ αντιδράσεις για διαφορετικούς λόγους προκάλεσαν το «Tu t’ laisses aller» (You’ve Let Yourself Go), όπου ένας άντρας μιλάει για τη χαμένη ομορφιά της γυναίκας του που μεγαλώνει, αλλά και το «Comme ils disent» (What makes a man a man) του 1972, ένα από τα πρώτα τραγούδια που μιλάει ανοικτά για έναν διεμφυλικό άνδρα χωρίς υπονοούμενα και ειρωνείες, προκαλώντας τα ταμπού της εποχής.