Η παράσταση ξεκινάει με τα μέλη μιας μουσικής μπάντας να εξηγούν στους θεατές το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής. Βρισκόμαστε στο 1845, μόλις 15 χρόνια μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Στο τέλος του προλόγου οι ηθοποιοί –θέατρο εν θεάτρω από ένα μπουλούκι που περιοδεύει στην επαρχία;– αναφωνούν προς τους θεατές «κλείστε τις πόρτες να μη φύγει κανείς». Ο λόγος γι’ αυτό το χοντροκομμένο αστείο-σχόλιο εξηγείται αμέσως: Το γνωστό έργο του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή «Του Κουτρούλη ο γάμος» θα παρουσιαστεί στην καθαρεύουσα, μάλλον δύσκολη γλώσσα για τους Νεοέλληνες! Το ίδιο βέβαια ισχύει για τους ηθοποιούς, όπως αποδεικνύεται στην πράξη. Η απόδοση του κειμένου μένει μετέωρη κυρίως διότι το θεατρικό υλικό –σκηνοθεσία, ερμηνείες, σκηνικά– δεν υποστηρίζει το εμβληματικό έργο.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι οι ηθοποιοί που καταθέτουν τις όποιες δυνάμεις τους στην παράσταση. Αυτό ξεκινάει από τη Σμαράγδα Καρύδη, η οποία κάνει την πρώτη της σκηνοθεσία, ενώ παράλληλα κρατά τον πρωταγωνιστικό γυναικείο ρόλο, της νύφης. Βέβαια, ουκ ολίγες φορές έχει διαπιστωθεί πως ηθοποιοί τα καταφέρνουν καλύτερα στη σκηνοθεσία από την υποκριτική.
Η καλή ηθοποιός όμως δεν τα κατάφερε αυτή τη φορά. Ηταν παράτολμο το άλμα, από τη μέχρι τώρα πορεία της ως ηθοποιού –αντλώντας τη μεγάλη δημοφιλία της από πολύ καλές τηλεοπτικές σειρές και ευχάριστα τηλεπαιχνίδια– να περάσει στη σκηνοθεσία αρχίζοντας με Ραγκαβή και στην καθαρεύουσα.
Οι ηθοποιοί εμφανίστηκαν ακαθοδήγητοι και χωρίς εξοικείωση με τον λόγο (παρά τη σημαντική δουλειά της Σοφίας Καψούρου), με αποτέλεσμα το γέλιο να είναι αμήχανο, και να βγαίνει όχι από τον λόγο αλλά από τις γκριμάτσες και τη θωριά των ηθοποιών (π.χ. όταν ο Νίκος Κουρής ως Ραγκαβής βγάζει το καπέλο του και αποκαλύπτει την τεχνητή φαλάκρα του). Το πρόβλημα εύλογα πολλαπλασιάστηκε στην (αυτοσκηνοθετούμενη) πρωταγωνίστρια. Και πόσο ανακόλουθα είναι ο λόγος και τα κοστούμια-παρωδία φουστανέλας, με το σκηνικό που, γεμάτο με ασημί και μαύρες γιρλάντες, παραπέμπει σε ντισκοτέκ!
Oλα όσα –σαρκασμός, ειρωνεία, πολιτικό σχόλιο για τις κρατικές δομές στη χώρα μας– κατά τον πρόλογο της παράστασης έχουν υπονοηθεί πως υπάρχουν, εντέλει απουσιάζουν και γίνεται ευκρινής και σαφώς πληκτική η προσπάθεια εντυπωσιασμού με φρουφρού και νάζια.