Ιστορίες με το παιδί στο επίκεντρο

Ιστορίες με το παιδί στο επίκεντρο

3' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΜΠΙΛΙΑΝΑ ΣΕΡΜΠΛΙΑΝΟΒΙΤΣ

Family Stories

σκηνοθ.: Εστέρ Αντρέ Γκονζάλες

θέατρο: 2ο Πρότυπο Πειραματικό

Γενικό Λύκειο Αμπελοκήπων

ΡΟΜΑΝ ΓΚΑΡΙ

Η ζωή μπροστά σου

σκηνοθ.: Αννα Βαγενά

θέατρο: Μεταξουργείο

Για δες που το 2ο Πειραματικό Λύκειο Αμπελοκήπων της γειτονιάς μου, πλην καλής παιδείας, πρόσφερε, λέει, γόνιμες κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες, άδεια γυρισμάτων για το «Miss Violance» του Αβρανά σε τάξεις του και ώς το Πάσχα για 4 βραδιές την εβδομάδα προσφέρει θέατρο αξιώσεων κι επιδόσεων. Η εταιρεία παραγωγής του πολυβραβευμένου «Miss Violance» ανέλαβε την εξαιρετική δουλειά της Εστέρ Γκονζάλες πάνω στις «Οικογενειακές ιστορίες» της Σέρβας ακτιβίστριας και συγγραφέως Μπιλιάνα Σερμπλιάνοβιτς σε μετάφραση Ισμήνης Ραντούλοβιτς.

Μία σχολική αίθουσα, με ελάχιστες αλλά λειτουργικές επεμβάσεις από τον Χρήστο Κωνσταντέλλο (που ευθύνεται επίσης για τα ιδιόρρυθμα, κλοουνίστικα σχεδόν κοστούμια και το μακιγιάζ των τριών από τα τέσσερα πρόσωπα του έργου), ήταν κατάλληλος χώρος για μια ιδιαίτερη πολιτική αλληγορία. Με φόντο τον βίαιο διαμελισμό και αδελφοκτόνο πόλεμο στη πρώην Γιουγκοσλαβία, 4 παιδιά υποδύονται τους μεγάλους και τους μικρούς στα ερείπια μιας ισοπεδωμένης χώρας. Το έργο ορίζει σαιξπηρικο-μπρεχτικά, ενήλικοι ηθοποιοί να υποδύονται τα παιδιά, που παίζουν τους μεγάλους. Σε αυτή τη διπλή αποστασιοποίηση οι τρεις από τους τέσσερις ηθοποιούς μιμούνται την καθημερινότητα γονιών και παιδιού μιας οικογένειας αποτυπώνοντας σε αυτήν όλες τις κακοδαιμονίες ενός κόσμου σε κρίση: ενδοοικογενειακή βία, διακρίσεις παντός είδους, εθνικιστικές, ρατσιστικές, φαλλοκρατικές προκαταλήψεις, καιροσκοπισμός, κυνική συμπεριφορά, πατριδοκαπηλία. Ο τέταρτος ρόλος, ένα κυνηγημένο, αλαφιασμένο, μουγκό πλάσμα που το δένουν με αλυσίδα σαν σκυλί (ή σαν τον μπεκετικό Λάκι), το αφήνουν νηστικό και πεινασμένο, το βιάζουν, το κλωτσούν, το χλευάζουν.

Αποτελεί μάλλον το πολυσήμαντο σύμβολο κάθε κατατρεγμένου διαφορετικού, αλλοεθνούς ή πρόσφυγα, την ώρα που και οι ίδιοι ξεριζώνονται. Η Μάρθα Μπουζιούρη έσωσε τον δύσκολο αυτό ρόλο από τις περισσότερες παγίδες μιας δραματικής, νατουραλιστικής σχεδόν, ερμηνείας, τελείως διαφορετικής από των άλλων τριών ηθοποιών. Η Αιμιλία Βασιλακάκη (μητέρα), ο Μάνος Κανναβός (γιος), ο Γιάννης Στεφόπουλος (πατέρας) ακολούθησαν παίξιμο γκροτέσκο, έντονο, στυλιζαρισμένο, διαφυλάσσοντας όμως τον παιδικό ενθουσιασμό, την αστειότητα, την αγριότητα, την αγαρμποσύνη, δίχως να παλιμπαιδίσουν. Κατόρθωσαν με τα μέσα τους να πουν αστεία, κυνικά, βίαια, πικρά, όλες τις ιστορίες εμπόλεμης ζωής ή θανάτου, να ορίσουν το βάναυσο τέλος της παιδικότητας σε χώρες σύρραξης, κατάρρευσης ή κρίσης, να γίνουν θύματα, δήμιοι και πάλι θύματα. Σκοτώνουν και σκοτώνονται δίχως να πεθαίνουν, αλλά κηδεύουν κάθε φορά την παιδική ανεμελιά, την ασφάλεια, την προστασία. Εργο και παράσταση μας επιβάλλονται με όσα και όπως εξιστορούνται, αλλά και με όσα και όπως υπονοούνται, ακόμη κι αν εμείς τα ξορκίζουμε.

Σοφή επιλογή

Η Αννα Βαγενά ξέρει να διαλέγει έργα που της πάνε. Ή μάλλον που ταιριάζουν περισσότερο στη συγκινησιακή πλευρά του ταλέντου της. Το έργο του Ρομάν Γκαρί «Η ζωή μπροστά σου» (θεατροποίηση Ξαβιέ Ζαγιάρ και ελληνική μετάφραση Ελένης Χριστοδούλου) είναι σαν να γράφτηκε πάνω της: τρυφερό, συγκινητικό, με θερμό πυρήνα ενάντια σε κάθε διάκριση και μισαλλοδοξία, σοφό, χιουμοριστικό, αστείο και λυτρωτικό. Είναι η ιστορία μιας Πολωνοεβραίας, πρώην πόρνης, που ζει μεγαλώνοντας στην παρισινή της σοφίτα παιδιά από άλλες πόρνες όταν και όσο αυτές αδυνατούν. Εχοντας μεγαλώσει πολλά τέτοια παιδιά μένει η ίδια, μεγαλώνοντας, μόνη με τον Μόμο, έναν μικρό Αραβα. Ο ρόλος του, απαιτητικός καθώς λειτουργεί και ως αφηγητής. Παίζεται εναλλάξ από δύο παιδιά, αραβικής καταγωγής, επιλεγμένα κι εκπαιδευμένα από τη Βαγενά, σίγουρα με επιστρατευμένη πείρα, υπομονή και αγάπη. Αξιζε τον κόπο. Ο μικρός Ιμπραήμ Χασάν που είδα, μπορεί να μη γίνει ηθοποιός μεγαλώνοντας, έγινε πάντως –με όλες του τις αξιαγάπητες αδυναμίες– ο αθώος, αλλόθρησκος, ιδιότυπα τρυφερός προέφηβος που ωριμάζει ενώπιόν μας και στο πλάι της Μαντάμ Ρόζας, ερμηνευμένης με το απαράμιλλο εκείνο κράμα συγκίνησης, χιούμορ, μητρικής τρυφερότητας, δύναμης και σοφίας που διαθέτει η ηθοποιός. Στον ρόλο του αγαθού γιατρού, εγκάρδιος και αφοσιωμένος ο Κώστας Λιάσκος, κάπως υπερβολικός ο Χρήστος Ροδάμης ως δήθεν διαταραγμένος φονιάς σε μια παράσταση μέτρου με εύστοχες μουσικές επιλογές.

Από παραδρομή, στην κριτική για το «Gagarin Way» (θέατρο Βασιλάκου) δημοσιεύτηκε φωτογραφία από την «Μπετονένια παραλία» (θέατρο Skrow), ζητάμε συγγνώμη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή