Έρχεται η στιγμή που οι Κυριακές της ανάπαυλας, της πενθήμερης προσμονής, του ελεύθερου χρόνου γίνονται σαν Δευτέρες, Τρίτες ή Πέμπτες και η βδομάδα ολόκληρη γίνεται Κυριακή. Χωρίς διαφορά ανάμεσα σε εργάσιμη και αργία, χωρίς ξεχωριστές ατμόσφαιρες, μυρωδιές, καβγάδες, πλήξη, πανικούς, υστερίες «χαμένων» Σαββατοκύριακων, χωρίς Κυριακοσύνες γενικότερα. Είναι η στιγμή που ο ελεύθερος χρόνος διαστέλλεται και […]
Θρηνητικά κωμικό «ζήτω» για την αθάνατη-ερασιθάνατη Ελλάδα!.
Δύο αρχετυπικά πρόσωπα του Τολστόι από δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς.
Παράσταση με ιδέες και στέρεες απόψεις, αλλά χωρίς σκηνοθετικές δοκιμασίες.
Ο Δήμος Αβδελιώδης έχει από το ’93 τουλάχιστον ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Βιζυηνό, όταν σκηνοθέτησε (μαζί με τη Μίρκα Γεμεντζάκη) τη δαιμόνια Αννα Κοκκίνου στο έργο «Μορφές από το έργο του Βιζυηνού» στο θέατρο Σφενδόνη
Τέσσερις προσεγγίσεις σε ένα έξοχο μείγμα από τον Δημήτρη Καραντζά.
Οι «Πέρσες» του Αισχύλου από τον ΘΟΚ, σε σκηνοθεσία Αρη Μπινιάρη.
Μια παράσταση με δομικές αστοχίες και απληστία σώρευσης ιδεών.
Ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ σε ένα θαυμαστής ακρίβειας και εκφραστικότητας χορευτικό μεγαλείο.
Μια σπουδαία ώρα του ανθούντος Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Το ξεκαθάρισμα του λογαριασμού με τον μοντέρνο άνθρωπο και τα «επιτεύγματα» της Δύσης.
Αυτοσαρκαστικές αρπαχτές και προγραμματικές αποδραματοποιήσεις.
Ο Μίλο Ράου κατέδειξε την τέχνη ως τον πιο έγκυρο σύνδεσμο πολιτικού και προσωπικού.
Ενα μυθιστόρημα του Ιβο Αντριτς και τέσσερα μονόπρακτα του Χάρολντ Πίντερ.
Συναρπαστικές μικρογραφίες των απάντων του Σαίξπηρ και ένας ευρηματικός Μάρλοου.
