ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΥΡΟΓΕΩΡΓΙΟΥ
Μπετονένια παραλία
σκηνοθ.: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Θέατρο: Skrow
Σε μια φωτογραφική δημιουργία του, ο ευφάνταστος εικαστικός Δημήτρης Τσουμπλέκας παρουσίαζε από την Αθήνα του μέλλοντος, την Παραλία Ομονοίας. Με ομπρέλες θαλάσσης στην εκβολή της Γ΄ Σεπτεμβρίου, με πλωτά κανάλια τις λεωφόρους Πανεπιστημίου, Σταδίου, Αθηνάς, με λουόμενους αντί για εξαρτημένους κι εκδιδόμενους, με αραγμένα ψαροκάικα να ξεψαρίζουν εκεί όπου, ακόμη και προεκλογικά, μυρίζουν τα ούρα των απόκληρων. Εχω φυλάξει τη φωτογραφία από κάποιο περιοδικό και προσέχω μη σχιστεί. Ο αχαλίνωτα ευφάνταστος Βασίλης Μαυρογεωργίου, που ίσως κι αυτός την είδε, την έκανε θεατρικό έργο. Μια μελλοντολογική δυστοπία για την Αθήνα σ’ έναν μεταλλαγμένο, από παρανοϊκά καθεστώτα, κόσμο. Καφκικές καταστάσεις, αξιοθρήνητες, προγραμματισμένες κρεατούρες ως δημότες, που όταν δεν εντάσσονται στη δυστοπία μεταμορφώνονται στα θηλαστικά απ’ όπου γενετικά κατάγονται. Ο συγγραφέας της «Κατσαρίδας» αφήνεται να οργιάσει περιγράφοντας καρτουνίστικα, ασθματικά και πολύ πικρά δυστοπίες τού σήμερα προβάλλοντάς τις στο τέλος του αιώνα και στην επιστημονική φρεναπάτη.
Η απληστία του σε υπερπροσφορά στοιχείων και θεμάτων, ισοφαρίζεται από γερά δομημένους ρόλους, δημιουργικό σαρκασμό, εύστοχα περάσματα μεταλλαγμένων σχέσεων και συνεργατών του καθεστώτος σ’ ένα εξαιρετικά λειτουργικό και ατμοσφαιρικό σκηνικό (Κωνσταντίνος Ζαμάνης) φωτισμένο από τη Στέλλα Κάλτσου με σχολιασμένα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα.
Ο ίδιος στον ρόλο του μεγαλοστελέχους, που παραιτείται για να επιστρέψει στα ερείπια της παλιάς –σημερινής– κατάστασης, πειστικός, ανθρώπινος, ποιητικός, αστείος συμπαρέσυρε τον πολύ εκφραστικό Σεραφείμ Ρόδη, βρήκε το υπέροχο, τρυφερό ταίρι του στην κατά λάθος αποψυγμένη Κατερίνα Μαυρογεώργη ενώ αρνήθηκε περιστασιακή συντροφιά από την ακαταμάχητη, μεταρομποτική υπηρέτρια κοινωνικού πόθου, Δανάη Επιθυμιάδη.
Κάτι σαν Γιώργος Θαλάσσης και Κατερίνα στον Μικρό Ηρωα του 2088.
ΦΕΝΙΑ ΠΑΠΑΔΟΔΗΜΑ
Πωλούνται δάκρυα ελιάς
σκηνοθ.: Φένια Παπαδόδημα
Θέατρο: Οδού Κεφαλληνίας, β΄ Σκηνή
Ο φύλακας Αγγελος της Φωτεινούλας (μιας εκπληκτικής Μαρίας Σκουλά, που ό,τι κι αν λέει του προσδίδει σπαρταριστό, θεατρικό ψαχνό και θαυμαστά πολύπλευρη υπόσταση), ο Αγγελός της λοιπόν (η πολυτάλαντη, πολυπράγμων και ξεχωριστή Φένια Παπαδόδημα), έχει στο χέρι σάαζι, στην πλάτη φτερά, στη φωνή τον δαίμονα αλλά στον λόγο, την απληστία. Εκτός από ειρμό που δεν έχει αυτός ο λόγος –αφού πρόκειται για τερματικές σπείρες του μυαλού και της ψυχής μιας Φωτεινής που οδεύει αδάκρυτη– δεν έχει και έλεος για τους ακροατές. Τους τρέχει ιλιγγιωδώς ανάμεσα σε μνήμες, συνειρμούς, ατέλειωτες παρεμβολές από Παπαδιαμάντη, Βιζυηνό, Jimi Hendrix, Iron Man, Καμπούρογλου –παρεμβολές πεζές, λυρικές, μουσικές, ξεμυαλιστικές– τους εγκαταλείπει στη μέση του πουθενά κι ύστερα ξανά από το χέρι για να τους παραδώσει στον «Αναδρομάρη της Αττικής» Δημήτρη Καμπούρογλου. Που περιγράφει τον Ελαιώνα τότε, εκπρόσωπο όλων των αξιοπερίγραπτων, που πια δεν υπάρχουν αλλά συνθέτουν την Αττική που μας περιέχει. Ζωντανούς, θνήσκοντες, πεθαμένους ή λίγο από όλα. Σαν τη Φωτεινούλα. Που με δάκρυα ελιάς από τον Ελαιώνα (σε μορφή κολλύριου) θα μπορέσει να βρει ξανά το κλάμα που απώλεσε. Τη ζωή που απώλεσε. Το τέλος, που δεν κινδυνεύει ν’ απολέσει.
Βραδιά πάθους, ποίησης, ενέργειας αλλά χωρίς «σώμα». Ομως και τα φτερά Αγγέλου θέλουν κάποιο σώμα για να φυτρώσουν και να κλείσουν κατατρεγμένους της Αθήνας στις πτυχές τους.
Και μια εξομολόγηση
Δεν θυμάμαι από πότε έχω να εγκαταλείψω θέατρο στη μέση της παράστασης. Στα 100 λεπτά βρέθηκα στην έξοδο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών συναντώντας αρκετούς των γραμμάτων και τεχνών να εγκαταλείπουν το τετράωρο μαρτύριο που επηρμένα, ασυνάρτητα, άτεχνα, επαρχιώτικα έστησε ο «ανατρεπτικός» αστέρας του γερμανικού θεάτρου, Nicolas Steman με τους ηθοποιούς του Thalia Theater πάνω στο κοινότοπο κείμενο της (κατ’ εμέ υπερτιμημένης) Elfriede Jelinek. Για τη μεγαλειώδη διαφήμιση της παράστασης δεν ευθύνεται βέβαια η Στέγη και η εξαιρετική δουλειά της αλλά κάποιοι Βορειοευρωπαίοι, που πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Οι οποίες, αντί να δράσουν σ’ εμάς αποτρεπτικά φοριούνται από μερικούς, δεύτερο χέρι και δήθεν ανατρεπτικά.