«Θα περάσει κι αυτό» – η Ελλάδα μέσα από την επιθεώρηση, μέρος 2ο, διατυμπάνιζαν οι παραγωγοί του Μπάντμιντον (Bad). Γεγονός όμως είναι ότι η Επιθεώρηση πάει, μας τέλειωσε. Και αν πέρσι το «Θα σε πάρω να φύγουμε» λειτούργησε λίγο σαν κάθαρση, φέτος το «μέρος 2ο» κάπου σκάλωσε. Ομως πόσα sequels είναι ισάξια των πρώτων και πρωτοτύπων; Στο σινεμά μια σπάνια περίπτωση: «Ο Νονός ΙΙ» του Κόπολα. Στο θέατρο; Πάντα επιφυλάσσομαι όταν στα προγράμματα (και του Bad τα έντυπα εμπλουτίζουν τα αρχεία μας) αναφέρονται δεκάδες συντελεστών, πέραν των ερμηνευτών. Φέτος οι περισσότεροι κύριοι παράγοντες ήταν οι ίδιοι με τους περσινούς, με επικεφαλής στην οργάνωση τον απαραίτητο Φωκά Ευαγγελινό. Ομως πιστεύω ότι αν τα πράγματα σκόνταψαν στο 1ο μέρος ευθύνονται τα κείμενα του Αγγελου Πυριόχου. Δεν τα εισπράξαμε, δεν γελάσαμε, δεν χαρήκαμε, κάπου μουδιάσαμε. Οι αναφορές στη… Σωτήρια Επταετία δεν προξένησαν ούτε θυμηδία, ούτε… Ιερά Αγανάκτηση. Και, ομολογουμένως, οι μουσικές και τα τραγούδια της εποχής, Νέο Κύμα, Λαϊκό, Μπόσα Νόβα, δεν ξεσηκώνουν πια ούτε δημιουργούν νοσταλγικές αναμνήσεις για σιγανό μουρμούρισμα. Κάποια γελάκια ξεσήκωσε η κ. Επιθεώρηση με τα γνωστά καμώματα του Αντώνη Λουδάρου, ενώ ως «Μετεπιθεώρηση» η Μίρκα Παπακωνσταντίνου αποδείχτηκε η απολαυστική Μίρκα που είναι πάντα.
Τα πράγματα ήρθαν τα πάνω κάτω στο 2ο μέρος. Αποκαλύπτομαι στον Φίλιππο Νικολάου. Επιτέλους κάποιος υπέρκομψος με sharkskin και λουστρίνι! Οι Μέμος Μπεγνής και Μιχάλης Μαρίνος σε συνεχή ποικιλότροπα ερμηνευτική άνοδο. Εκτακτοι πια σολίστες. Εχει δρόμο μπροστά του ο μέχρι τούδε άγνωστός μου Π. Τοσουνίδης. Λαμπερή, πανέμορφη και κομψή (να έπιασε η περσινή μου υπόδειξη «να αδυνατίσει;») Τάνια Τρύπη. Κι ας μας κοψοχόλιασε με την πρόσκαιρη ευτυχώς λιποθυμία της στο υπέροχο τραγούδι του Κ. Γιαννίδη «Ξύπνα αγάπη μου» (τώρα τι σχέση είχε αυτή η επιτυχία των 50s όπως και το τουίστ;). Επανήλθε η Τάνια απαστράπτουσα με το αλησμόνητο χορευτικότατο «μάμπο μπραζιλέιρο» του πάντα αγαπημένου Γ. Κατσαρού που καθοδήγησε διεγερτικά την ορχήστρα. Προβλήματα (περίεργο για το Bad) ο ήχος. Εκτακτα φώτα, σκηνικά, κοστούμια και συγχαρητήρια στις κυρίες αμπιγιέζ γκαρνταρόμπας. Χαμός, φαντάζομαι, αλλά με υπέρτατη τάξη στα παρασκήνια για τις αστραπιαίες αλλαγές! Και το Bad αποδείχτηκε πάλι… very Good. (04/11)