Αποσπασμένη από τη λήθη του χρόνου, σαν μία μορφή που έρχεται από μακριά για να αφηγηθεί τη ζωή της, η Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού, η μητέρα του εθνικού μας ποιητή, αποκτά φωνή. Στη σκηνή του θεατρικού πολυχώρου Vault, στον Βοτανικό, η ηθοποιός Μάγδα Κατσιπάνου είναι μια τραγική φιγούρα, σπαρακτική, σαν ένα ηχείο του χρόνου και της συνείδησης, που φέρνει στο κοινό το κείμενο του Περικλή Μοσχολιδάκη. Οι λέξεις πέφτουν μία προς μία εκβάλλοντας σταδιακά στον νωτιαίο μυελό του θεάτρου το ίδιο το κείμενο.
Αυτό που συμβαίνει στο Vault με τον θεατρικό μονόλογο «Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού, η Διάφανη» είναι μία από τις μικρές – μεγάλες νίκες που φέρνει η καλή μαρτυρία του κοινού. Στόμα με στόμα, η «Διάφανη» έγινε ένα θεατρικό γεγονός που παίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη κερδίζοντας παρατάσεις.
Δύο ισχυρές εντυπώσεις μού προκάλεσε η πρώτη επαφή με αυτή τη θεατρική πράξη. Πρώτον, το κείμενο, που μπορεί κανείς να το αποκαλέσει και άθλο, καθώς είναι εξ ολοκλήρου γραμμένο στην επτανησιακή διάλεκτο του 19ου αιώνα, με εσωτερικό ρυθμό, διακυμάνσεις, πυκνώσεις και παύσεις. Ο Περικλής Μοσχολιδάκης, καθώς και ο ίδιος είναι ηθοποιός, γνωρίζει εκ των έσω τη διαδικασία εκφοράς του λόγου, γι’ αυτό γέννησε εκ του μηδενός μία ιδέα, ένα κείμενο, ένα θεατρικό δρώμενο με περιεχόμενο, πυκνό σε δραματικές κορυφώσεις. Και δεύτερον, η ίδια η ιστορία. Η «Διάφανη» μας παραδίδει ένα νέο θεατρικό ρόλο και μας φέρνει στο προσκήνιο την όχι πολύ γνωστή ιστορία της μητέρας του Διονυσίου Σολωμού. Αυτόν τον ρόλο, τον παίρνει η Μάγδα Κατσιπάνου και με εσωτερική δύναμη εντυπωσιακή τού εμφυσά ζωή. Παίρνει πηλό και σκόνη και φτιάχνει μια ιστόρηση ζωής, που, πέρα από τα γεγονότα που αφηγείται, έχει οικουμενικότητα μέσα στην τραγική μικρότητα και το σκοτεινό μεγαλείο κάθε ζωής που σάρωσε η λήθη.
Η μητέρα του Διονυσίου Σολωμού ήταν η υπηρέτρια στο σπίτι του Κόντε Σολωμού στη Ζάκυνθο και ζούσε στο σπίτι ως «μαντενούτα» (μόνιμη και εσωτερική, εκδοχή της παλλακίδας). Ο Κόντες την παντρεύτηκε όταν πέθανε η νόμιμη σύζυγός του και λίγο μετά πέθανε και ο ίδιος. Η Αγγέλικα Νίκλη ξαναπαντρεύτηκε και γέννησε γρήγορα ένα γιο, ο οποίος διεκδικεί και αυτός μερίδιο της περιουσίας του Κόντε αξιώνοντας προνόμια φυσικού υιού. Η δίκη είναι μεγάλο σκάνδαλο, η υπόθεση κλονίζει τον Σολωμό, τον απομακρύνει από τη μητέρα του, που διαλύεται ψυχικά και απομονώνεται. Ζει ως «διάφανη», καταδικασμένη να μην έχει προσωπική ζωή. Μέσα σε ένα σκηνικό, βαπτισμένο στη λεπτοκεντημένη αισθητική του εικαστικού Μάριου Βουτσινά, που έντυσε τη Μάγδα Κατσιπάνου με ένα γεμάτο συμβολισμούς μαύρο φόρεμα από τα μέσα του 19ου αιώνα, η «Διάφανη» παραδόθηκε στο κοινό ως ένα θεατρικό δράμα, με βαριές συνηχήσεις. Τα μουσικά σχόλια του τσελίστα Κωνσταντίνου Χίνη επιδρούν καίρια.
Ο Περικλής Μοσχολιδάκης, ανταποκρινόμενος στην πρόταση του Δημήτρη Καρατζιά και του Μάνου Αντωνιάδη, έδωσε πρώτα από όλα κείμενο που μπορεί πλέον να ενταχθεί σε ρεπερτόριο.