Mank ★★★★
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2020)
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ
Ερμηνείες: Γκάρι Ολντμαν, Αμάντα Σέιφριντ, Λίλι Κόλινς, Τσαρλς Ντανς
Η μεγαλύτερη φετινή ελπίδα του Netflix για την κατάκτηση του πολυπόθητου Οσκαρ καλύτερης ταινίας έχει πίσω της σοβαρά εχέγγυα επιτυχίας. Αρχικά τον σπουδαίο Ντέιβιντ Φίντσερ, ο οποίος επιστρέφει για να αφηγηθεί μια ιστορία βγαλμένη κατευθείαν από τη μυθολογία της κινηματογραφικής βιομηχανίας (δεύτερο εχέγγυο): αυτή του εκκεντρικού σεναριογράφου Χέρμαν Μάνκιεβιτς ή «Μανκ», του ανθρώπου δηλαδή που έγραψε τον θρυλικό «Πολίτη Κέιν» του Ορσον Ουέλς.
Ο Φίντσερ από την πλευρά του χρησιμοποιεί το σενάριο ενός δικού του ήρωα: του πατέρα του, Τζακ, ο οποίος μας συστήνει τον Μανκ κατάκοιτο, έπειτα από ένα αυτοκινητικό ατύχημα, να ξεκινά τη δημιουργία του «Πολίτη Κέιν», απομονωμένος σε κάποιο ράντσο στη μέση του πουθενά. Σε όλη τη διάρκειά της, με συνεχόμενα φλας μπακ, η ταινία μάς ταξιδεύει στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του 1930 και στη ζωή του Μάνκιεβιτς, ενός ανθρώπου αδιαμφισβήτητα ιδιοφυούς, κοινωνικά ευαίσθητου, αλλά και παθιασμένου πότη και τζογαδόρου. Μέσα από την αφήγηση γνωρίζουμε τον πραγματικό Κέιν, καθώς και τα άτομα και το περιβάλλον που ενέπνευσαν το φιλμ του 1941.
Από το πρώτο ώς το τελευταίο πλάνο, η ταινία του Φίντσερ είναι μια ωδή στην ηρωική εποχή του σινεμά. Η υπέροχη ασπρόμαυρη εικόνα του Ερικ Μέσερσμιντ («Mindhunter») με τα χαρακτηριστικά «καψίματα τσιγάρου» φιλοξενεί μέσα της μυριάδες αναφορές στον κινηματογράφο, οι οποίες δεν περιορίζονται απλά στην πληροφορία. «Δεν μπορείς να χωρέσεις τη ζωή ενός ανθρώπου σε δύο ώρες, μπορείς απλώς να δώσεις μια εντύπωση», λέει κάποια στιγμή σχεδόν εξομολογητικά ο Μανκ. Σε ένα άλλο σημείο, ο Λούις Μάγιερ, θρυλικός ιδρυτής της MGM, αναφέρει: «Κάθε χρόνο δίνουμε 1 εκατ. δολάρια σε ταινίες που δεν γυρίζουμε ποτέ, εδώ κάνουμε τέχνη για την τέχνη», σε μια πολύ δηκτική παρατήρηση για την πορεία της σημερινής βιομηχανίας. Στο επίκεντρο όλων αυτών φυσικά βρίσκεται ο ανοικονόμητος, πολιτικά προοδευτικός Μάνκιεβιτς, ερμηνευμένος άψογα από τον Γκάρι Ολντμαν, ένας άνθρωπος φαινομενικά στην καρδιά των εξελίξεων και όμως τόσο μοναχικός. Οι δαίμονες που τον κυριεύουν έχουν πιθανότατα να κάνουν ακριβώς με το ότι αισθάνεται ξένος. Η σκηνή στην οποία, τρομερά μεθυσμένος, ξεσπαθώνει εναντίον κινηματογραφικών και πολιτικών στελεχών σε κάποιο επίσημο δείπνο, είναι πραγματική ελεγεία· γενικώς ο Φίντσερ μοιάζει να ψάχνει με την κάμερά του διαρκώς το σημείο εκείνο όπου η αληθινή ζωή μετασχηματίζεται σε τέχνη, το πώς οι πραγματικοί άνθρωποι γίνονται πια χαρακτήρες μέσα από τις λέξεις· οι τελευταίες, περισσότερο από μία φορά, χαρακτηρίζονται πολύτιμες.