Cherry ★★½
ΔΡΑΜΑ (2021)
Σκηνοθεσία: Αντονι και Τζο Ρούσο
Ερμηνείες: Τομ Χόλαντ,
Κιάρα Μπράβο, Τζακ Ρέινορ
Αλλη μία παραγωγή –η πιο φιλόδοξη μέχρι σήμερα– που μας έρχεται από την πλατφόρμα της Apple TV, είναι η πολυαναμενόμενη καινούργια ταινία των αδελφών Ρούσο, δημιουργών των «Εκδικητών», δηλαδή της μεγαλύτερης εισπρακτικής επιτυχίας στην ιστορία του σινεμά. Εδώ ωστόσο δεν υπάρχουν ήρωες κόμικς ούτε σούπερ κακοί, παρά μόνον η ιστορία του Τσέρι, ενός νέου άνδρα, ο οποίος κατά σειρά: παρατάει το κολέγιο, κατατάσσεται στον στρατό, βιώνει την τραυματική εμπειρία του πολέμου στο Ιράκ, επιστρέφει στην πατρίδα και εθίζεται στα ναρκωτικά, γίνεται ληστής τραπεζών για να θρέψει τον εθισμό του. Ολα αυτά με τη διαρκή παρουσία στο πλευρό του της Εμιλι, της μεγάλης του αγάπης, που τον ακολουθεί από τη χαρά της ζωής μέχρι το απόλυτο σκοτάδι.
Ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μία από τις πολλές κινηματογραφικές ιστορίες μετατραυματικού στρες, που αντλούν έμπνευση από τις εμπειρίες των Αμερικανών στρατιωτών στα διάφορα πολεμικά μέτωπα, οι αδελφοί Ρούσο εφαρμόζουν ένα δικό τους «φίλτρο», με στόχο προφανώς να διαφοροποιηθούν. Αυτό περιλαμβάνει μια σημαντικά στυλιζαρισμένη κινηματογράφηση, με τα σχετικά φίλτρα, την (πολύ) συχνή χρήση της αργής κίνησης και γενικώς των εφέ που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις ταινίες κόμικς, όχι όμως και στο πιο κοινωνικό σινεμά που θέλουν να εξασκήσουν εδώ.
Ομολογουμένως, αυτή η προσέγγιση λειτουργεί αρκετά καλά στο κομμάτι που εκτυλίσσεται στο Ιράκ, μοιάζει όμως ελαφρώς παράταιρο στην υπόλοιπη διάρκεια, δίχως πάντως να είναι και ιδιαίτερα ενοχλητικό. Στα θετικά της ταινίας είναι επίσης ο αρκετά καλός ρυθμός, ο οποίος βοηθά να κρατηθεί το ενδιαφέρον παρά τη μεγάλη διάρκεια (σχεδόν δυόμισι ώρες), ενώ παραπάνω από ευπρόσδεκτη είναι η σκληρά ρεαλιστική γλώσσα, συχνά και οι εικόνες, που έρχονται σε αντίθεση με το υπόλοιπο γενικό στυλιζάρισμα.
Αλλο ένα σημείο αμφιβολίας είναι εκείνο που έχει να κάνει με τις προφανείς… επιρροές. Στο «Cherry» υπάρχουν σκηνές που ολοφάνερα αντλούν έμπνευση από σπουδαία φιλμ του παρελθόντος, όπως τα «Full Metal Jacket», «Αποκάλυψη Τώρα», «Requiem for a Dream» κ.ά., οι οποίες μπορούν να ερμηνευθούν τόσο ως φόρος τιμής όσο και ως στυγνή αντιγραφή, ανάλογα με τη διάθεση του θεατή. Λόγος, τέλος, πρέπει να γίνει και για τις βασικές ερμηνείες, οι οποίες στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Αρχικά εκείνη του Τομ Χόλαντ, ο οποίος έγινε γνωστός ενσαρκώνοντας τον τελευταίο Σπάιντερμαν της Marvel, εδώ ωστόσο δείχνει πως μπορεί να αντεπεξέλθει και σε πιο «κανονικούς» ρόλους, αλλά και της Κιάρα Μπράβο, που στέκεται απολύτως ισότιμα δίπλα του, ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος της ταινίας.