Οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο θέλουν να θεραπεύσουν την οικονομία από τα τραύματα της πανδημίας, αλλά δυστυχώς οδηγούν χωρίς προβολείς στον δρόμο. Και η σύγχυση ξεκινά από τη δημόσια υγεία. Χρήσιμο θα ήταν, τουλάχιστον, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών και οι τραπεζίτες να γνώριζαν τι να περιμένουν από τον κορωνοϊό – αντ’ αυτού κινούνται με υποθέσεις. Παράδειγμα ο υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας Ρίσι Σουνάκ, ο οποίος πρέπει να αποφασίσει πόσον καιρό ακόμα θα επιδοτεί τους μισθούς όσων έχουν αναστολή εργασίας, επειδή οι εργοδότες τους στερούνται του ρευστού για να τους καλύψουν. Αρχικά σχεδίαζε να ολοκληρώσει το πρόγραμμα τον Οκτώβριο, αλλά πλέον αυτό δείχνει πρόωρο, δεδομένου ότι αυξάνονται τα κρούσματα. Ωστόσο, μειώνονται οι θάνατοι στη χώρα και αυτό στηρίζει την προσέγγιση Σουνάκ. Κι ενώ τίθεται υπό εξέταση η κατάσταση της δημόσιας υγείας, η εικόνα της οικονομίας είναι νεφελώδης.
Στην περίπτωση της απασχόλησης, λόγου χάριν, οι κυβερνήσεις επιδοτούν εργοδότες ανενεργών εργαζομένων και αυτό έχει ανάλογο οικονομικό αποτέλεσμα με την απευθείας παροχή επιδομάτων σε ανέργους. Ωστόσο, στα στατιστικά στοιχεία μόνον η δεύτερη ομάδα λογίζεται ως μη έχουσα εργασία. Αρα τα καταγεγραμμένα στοιχεία δίνουν ελλιπή ενημέρωση. Οι κυβερνητικές πολιτικές υποθετικά είναι μακρόπνοες, αλλά ουδείς γνωρίζει πότε και εάν οι βαρύτερα πληγέντες κλάδοι, όπως ο τουρισμός, η εστίαση και η ψυχαγωγία, θα επανέλθουν στα προ πανδημίας επίπεδα. Οσο για τον υπολογισμό της οικονομικής παραγωγής, και αυτός είναι παραπλανητικός. Συνολικά τα δύο τελευταία τρίμηνα το ΑΕΠ της Ευρωζώνης συρρικνώθηκε 15%, οπότε υπάρχει το περιθώριο για μεγάλη ανάκαμψη. Ωστόσο, το ποσοστό από μόνο του δεν δίνει κάποια ένδειξη για το πόση από την απολεσθείσα παραγωγή θα αποκατασταθεί, αίροντας τους περιορισμούς ή μέχρι ποίου βαθμού τα επιπλέον μέτρα νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής θα επιταχύνουν τις διαδικασίες.
Μετά υπάρχει και ο πληθωρισμός, αλλά το να ανιχνεύεις τις τάσεις στις τιμές καταναλωτή σε μία περίοδο επίμονου αντιπληθωρισμού ήταν ανέκαθεν αναξιόπιστο, ενώ τώρα με τον ιό τα όποια στοιχεία καθίστανται ακόμα πιο ανούσια. Οι μακροοικονομικοί κίνδυνοι μοιάζουν αναπόφευκτοι, ωστόσο κάτι μπορεί να γίνει για τις εμφανείς κοινωνικές προκλήσεις. Σε πολλές χώρες ήδη υπάρχουν ακριβή στοιχεία, που δείχνουν πως οι έχοντες έλαβαν καλύτερη περίθαλψη, είχαν πιο πολλά κέρδη από τα χρηματιστήρια και επλήγησαν λιγότερο από την ανεργία. Η έκβαση αυτή μπορεί να αντιστραφεί με πολιτικές, που θα αποδώσουν ανεξαρτήτως του αντικτύπου του κορωνοϊού στην οικονομία συνολικά. Μία δοκιμασμένη μέθοδος είναι η αύξηση της φορολογίας των πλουσίων και η κατανομή των περισσότερων εσόδων στους φτωχούς, αλλά και ένα είδος καθολικού βασικού εισοδήματος. Οι αμοιβές των εργαζομένων, που διακινδυνεύουν την υγεία τους, επειδή δεν μπορούν σε τηλεργασία, χρειάζεται να αυξηθούν. Οι κυβερνήσεις, αντί να κάνουν εξώσεις, μπορούν να στηρίξουν τους ενοικιαστές.