Εχοντας προ πολλού αντικαταστήσει την Κίνα ως η ταχύτερα αναπτυσσόμενη από τις μεγάλες οικονομίες, η Ινδία ανεβάζει διαρκώς ταχύτητα, ενώ η δεύτερη οικονομία στον κόσμο χάνει έδαφος σε πολλά μέτωπα. Ολα δείχνουν πως η Ινδία θα δικαιώσει έτσι τους αναλυτές της Jefferies, που εκτιμούν πως θα έχει αναδειχθεί σε τρίτη οικονομία στον κόσμο μέχρι το 2027, έχοντας δηλαδή αναρριχηθεί κατά δύο θέσεις σε σύγκριση με την τρέχουσα κατάταξή της.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα, η οικονομία της Ινδίας σημείωσε ανάπτυξη 8,4% το τελευταίο τρίμηνο του περασμένου έτους σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο ένα χρόνο πριν. Πρόκειται για σημαντική επιτάχυνση του ρυθμού ανάπτυξης από το αμέσως προηγούμενο τρίμηνο, όταν το ινδικό ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 7,6%.
Οι ρυθμοί αυτοί τείνουν να δικαιώσουν την κυβέρνηση Μόντι και τις αισιόδοξες εκτιμήσεις της για ανάπτυξη 7,6% το 2024, που σαφώς υπερβαίνουν εκείνες του ΔΝΤ για ανάπτυξη 6,5%. Η δημοσιοποίηση των μακροοικονομικών μεγεθών της Ινδίας συνέπεσε με τις εκτιμήσεις της συμβουλευτικής Knight Frank, σύμφωνα με την οποία ο αριθμός των βαθύπλουτων Ινδών με περιουσία ύψους τουλάχιστον 30 εκατ. δολ. πρόκειται να αυξηθεί κατά 50% μέχρι το 2028. Επεται, άλλωστε, κατά μία ημέρα της απόφασης που ανακοίνωσε την Πέμπτη η κυβέρνηση Μόντι να εγκρίνει επένδυση ύψους τουλάχιστον 15 δισ. δολ. για την κατασκευή τριών μονάδων παραγωγής μικροεπεξεργαστών, από κοινοπραξία εταιρειών συμπεριλαμβανομένου και του ινδικού ομίλου Tata. Οι τρεις αυτές μονάδες εκτιμάται ότι θα προσφέρουν 20.000 θέσεις εργασίας στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας και άλλες περίπου 60.000 θέσεις που θα προκύψουν έμμεσα.
Η πορεία της Ινδίας επιβεβαιώνει διαρκώς όσους τη θεωρούν εναλλακτική έναντι της Κίνας για όσες χώρες και όσες επιχειρήσεις προσπαθούν να διαφοροποιήσουν τις εφοδιαστικές τους αλυσίδες, ιδιαιτέρως τώρα που οξύνονται οι εντάσεις ανάμεσα στο Πεκίνο και την Ουάσιγκτον.
Την ίδια στιγμή, η Κίνα εξακολουθεί να χάνει έδαφος, καθώς τα στοιχεία που δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα φέρουν την οικονομική δραστηριότητα στον μεταποιητικό της τομέα να έχει συρρικνωθεί τον Φεβρουάριο για πέμπτο συναπτό μήνα. Η εξέλιξη προδίδει την αναιμική ζήτηση στη χώρα και την πτώση της καταναλωτικής εμπιστοσύνης, που αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη της κινεζικής οικονομίας. Η αναιμική ζήτηση είναι μία από τις παθογένειες της κινεζικής οικονομίας, που έχει οδηγήσει τις τιμές καταναλωτή σε αποπληθωρισμό εδώ και πολλούς μήνες.
Ολα δείχνουν πως η Ινδία θα δικαιώσει τους αναλυτές της Jefferies, που εκτιμούν πως θα έχει αναδειχθεί σε τρίτη οικονομία στον κόσμο μέχρι το 2027.
Πιο καθοριστικές παθογένειές της, όμως, που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την αποδυνάμωση της κινεζικής οικονομίας είναι άλλες, όπως για παράδειγμα η παρακμή του αναπτυξιακού της μοντέλου. Αυτό βασιζόταν στις εκτεταμένες επενδύσεις σε έργα υποδομής και σε ακίνητα, που μέχρι προσφάτως αποτελούσαν το 40% της οικονομίας της. Από το 2020, όμως, το Πεκίνο επέβαλε ορισμένους περιορισμούς στη φθηνή πίστωση, που σύντομα συνδυάστηκαν με τις επιπτώσεις της πανδημίας και οδήγησαν σε πτώση των πωλήσεων κατοικιών και των επενδύσεων. Δεδομένου, όμως, του ποσοστού που αντιπροσώπευε η αγορά ακινήτων στο κινεζικό ΑΕΠ, η κατάρρευσή της έχει συμπαρασύρει σε επιβράδυνση το σύνολο της οικονομίας.
Βαθύτερη παθογένεια όλων είναι η υπερχρέωση της Κίνας, καθώς το σύνολο των χρεών της έχει φτάσει αισίως στο ιλιγγιώδες 300% του ΑΕΠ της, υπερβαίνοντας και το ήδη ανησυχητικό 253% στο οποίο ανέρχεται το χρέος των ΗΠΑ.
Σημαντική μερίδα αυτού του χρέους βαρύνει τις τοπικές και περιφερειακές κυβερνήσεις, των οποίων τα οικονομικά δέχονται διαρκώς μεγαλύτερες πιέσεις, καθώς έχει στερέψει η παραδοσιακή πηγή εισοδήματός τους που ήταν οι πωλήσεις γης σε εργολάβους για την ανέγερση ακινήτων. Και την ίδια στιγμή η δεύτερη οικονομία στον κόσμο εγκαταλείπεται από το ξένο επενδυτικό κεφάλαιο, όχι μόνον εξαιτίας των προβλημάτων, αλλά και λόγω της διαρκώς οξυνόμενης έντασης με την Ουάσιγκτον. Την εικόνα μιας φθίνουσας οικονομίας συμπληρώνει, άλλωστε, η πρωτοφανής υπογεννητικότητα στη χώρα, που για να αντιμετωπίσει τη μεγάλη αύξηση του πληθυσμού είχε επί δεκαετίες επιβάλλει τη σκληρή πολιτική του ενός παιδιού.