Σύμφωνα με το ΔΕΕ, τα κράτη-μέλη μπορούν να περιορίζουν την εφαρμογή του μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ στη διαμονή σε ξενοδοχεία και παρόμοιους χώρους στο μέτρο που δεν παραβιάζεται η αρχή της φορολογικής ουδετερότητας. Στην κρινόμενη υπόθεση, βουλγαρική εταιρεία μίσθωσε τουριστικό συγκρότημα διαμερισμάτων, τα οποία ανήκαν σε ιδιώτες, με σκοπό να τα διαχειρίζεται, να τα συντηρεί και να τα εκμισθώνει επ’ ονόματί τους σε τρίτους. Στο πλαίσιο αυτό, η εταιρεία άσκησε δραστηριότητα παροχής καταλύματος και εφάρμοσε μειωμένο συντελεστή ΦΠΑ. Η εταιρεία είχε αιτηθεί με βάση το βουλγαρικό δίκαιο την ταξινόμηση του συγκροτήματος ως καταλύματος, όμως το βουλγαρικό υπουργείο Τουρισμού στη συνέχεια ανακάλεσε τη βεβαίωση ταξινόμησής του. Στη βάση αυτή, ο φορολογικός έλεγχος αμφισβήτησε την εφαρμογή του μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ για την κρινόμενη περίοδο που η εταιρεία δεν διέθετε βεβαίωση ταξινόμησης για το επίμαχο τουριστικό συγκρότημα.
Μετά από προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ, το τελευταίο έκρινε ότι θα πρέπει να εξεταστεί από το εθνικό δικαστήριο αν η εθνική ρύθμιση, που περιορίζει την εφαρμογή του μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ σε κατόχους βεβαίωσης ταξινόμησης, παραβιάζει την αρχή της ουδετερότητας του φόρου, σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπεται η διαφορετική μεταχείριση από πλευράς ΦΠΑ παρόμοιων αγαθών ή υπηρεσιών που βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους. Για να εξακριβώσει αν η επιλεκτική εφαρμογή του μειωμένου συντελεστή παραβιάζει την αρχή της φορολογικής ουδετερότητας θα πρέπει να εξετάσει αν το γεγονός ότι διατίθεται βεβαίωση ταξινόμησης μπορεί να οδηγήσει, υπό την οπτική του μέσου καταναλωτή, σε διαφοροποίηση μεταξύ των ταξινομημένων και των μη ταξινομημένων εγκαταστάσεων και συνακόλουθα στην κάλυψη διαφορετικών αναγκών. Στο μέτρο που η εθνική ρύθμιση περιορίζει την εφαρμογή του μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ σε συγκεκριμένες και ειδικές πτυχές της κατηγορίας των υπηρεσιών διαμονής που παρέχονται σε ξενοδοχεία και παρόμοιους χώρους, αυτή παραβιάζει την αρχή της φορολογικής ουδετερότητας (C-733/22).
• Η υποχρέωση εξόφλησης δαπανών άνω των 500 ευρώ με τραπεζικό μέσο πληρωμής δεν αίρεται εξαιτίας προγενέστερης κατάσχεσης των τραπεζικών λογαριασμών του φορολογουμένου. Συγκεκριμένα, η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών απέρριψε σχετική προσφυγή φορολογουμένου μετά από έλεγχο, με βάση τον οποίο η ΑΑΔΕ καταλόγισε διαφορά φόρου από πληρωμές που έλαβαν χώρα με τη χρήση μετρητών. Συγκεκριμένα, ο φορολογούμενος προέβη σε δαπάνες μισθοδοσίας και πληρωμές προμηθευτών αξίας άνω των 500 ευρώ με τη χρήση μετρητών και χωρίς να προσκομισθούν στον έλεγχο αποδεικτικά εξόφλησης με τη χρήση ηλεκτρονικού μέσου πληρωμής ή μέσω παρόχου υπηρεσιών πληρωμών.
Με την ενδικοφανή προσφυγή του ο φορολογούμενος επικαλέστηκε ότι υπήρχε αντικειμενική αδυναμία διατραπεζικής εξόφλησης λόγω κατάσχεσης των τραπεζικών του λογαριασμών, ισχυριζόμενος έτσι ότι συνέτρεχε στο πρόσωπο του ιδίου ανωτέρα βία αναφορικά με τον τρόπο πληρωμής των υποχρεώσεών του. Ωστόσο, η ΔΕΔ έκρινε ότι ο προσφεύγων θα μπορούσε να ενεργήσει όπως και σε περιπτώσεις άλλων προμηθευτών, όπου για την εξόφληση χρησιμοποιήθηκαν τραπεζικοί λογαριασμοί συγγενικών τους προσώπων ή κατατέθηκαν μετρητά σε τραπεζικό λογαριασμό της αντισυμβαλλόμενης επιχείρησης. Ως εκ τούτου κρίθηκε ότι δεν είναι επαρκής αιτία για να δικαιολογήσει ανωτέρα βία η κατάσχεση των τραπεζικών λογαριασμών του φορολογουμένου και ο ισχυρισμός του απορρίφθηκε.
Πηγή: Grant Thornton