Με πρόσφατη εγκύκλιο η ΑΑΔΕ διευκρίνισε τον χειρισμό της μεταφερόμενης ζημίας προγενέστερων ετών κατά τον τεκμαρτό προσδιορισμό του ελάχιστου καθαρού εισοδήματος των ασκούντων ατομική επιχείρηση. Για τη σύγκριση μεταξύ δηλωθέντος και τεκμαρτού εισοδήματος των φορολογουμένων που ασκούν ατομική επιχείρηση λαμβάνονται υπόψη τα δηλωθέντα κέρδη από επιχειρηματική δραστηριότητα πριν από τον συμψηφισμό τους με μεταφερόμενη ζημία προηγουμένων ετών. Σε περίπτωση που τα δηλωθέντα κέρδη υπερβαίνουν το τεκμαρτό εισόδημα, ο φόρος προσδιορίζεται επί των κερδών αυτών μετά τον συμψηφισμό τους με μεταφερόμενη ζημία προηγούμενων ετών. Ωστόσο, σε περίπτωση που το τεκμαρτό εισόδημα υπερβαίνει το εισόδημα που δηλώνεται στην οικεία χρήση, τότε ο φόρος προσδιορίζεται επί του τεκμαρτώς υπολογιζόμενου εισοδήματος, ενώ η μεταφερόμενη ζημία των προηγούμενων ετών συμψηφίζεται με τα δηλωθέντα κέρδη και εφόσον απομείνει υπόλοιπο ζημίας, αυτό και μόνο μεταφέρεται στα επόμενα έτη. Τέλος, σε περίπτωση που στο οικείο έτος προκύπτει ζημία από την άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας, τότε ο φόρος προσδιορίζεται επί του τεκμαρτού εισοδήματος και η δηλωθείσα ζημία αθροίζεται με τυχόν ζημία προηγούμενων ετών και μεταφέρεται διαδοχικά στα επόμενα πέντε φορολογικά έτη για συμψηφισμό (Ε. 2027/2024).
Προσαυξημένες κατά 30% εκπίπτουν φορολογικά οι διαφημιστικές δαπάνες των επιχειρήσεων για το φορολογικό έτος 2023 με την υποβολή των φετινών δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος. Το φορολογικό κίνητρο έχει ως στόχο την τόνωση της κατανάλωσης και ως εκ τούτου την ενίσχυση του εμπορίου. Ειδικότερα, η διαφημιστική δαπάνη για υπαίθριες διαφημίσεις και για αγορά χρόνου ή χώρου προβολής μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, Τύπος, Διαδίκτυο) εκπίπτει για το έτος 2023 συνολικά σε ποσοστό 130%, εφόσον το ύψος της υπερβαίνει κατά 5% την αντίστοιχη δαπάνη του 2019, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί προ της έκδοσης πιστωτικών τιμολογίων κύκλου εργασιών (τζίρου). Οσον αφορά ειδικά τις διαφημίσεις που γίνονται μέσω Διαδικτύου, προκειμένου η σχετική δαπάνη να εκπέσει προσαυξημένη, η επιχείρηση μέσω της οποίας προβάλλεται η διαφήμιση πρέπει να είναι εγγεγραμμένη στο Μητρώο Online Media της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας.
Συνταγματική κρίθηκε από το ΣτΕ η έκτακτη εισφορά προς τους παραγωγούς ενέργειας. Η εισφορά είχε επιβληθεί στη μηνιαία κερδοφορία των μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας για το χρονικό διάστημα από τον Οκτώβριο του 2021 έως τον Ιούνιο του 2022, με την εφαρμογή συντελεστή ενενήντα τοις εκατό (90%) επί του συνόλου των μεικτών κερδών μείον το κόστος παραγωγής των μονάδων. Το ποσό της εισφοράς υπολογίστηκε από τη ΡΑΕ, βεβαιώθηκε και εισπράχθηκε από την ΑΑΔΕ και αποδόθηκε σε ειδικό ταμείο για την επιδότηση λογαριασμών καταναλωτών ηλεκτρικής ενέργειας. Συγκεκριμένα, κρίθηκε ότι η επίδικη εισφορά δεν συνιστά φόρο, αλλά αποτελεί μέτρο διασφάλισης της εύρυθμης λειτουργίας της ελληνικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Το δικαστήριο, μάλιστα, δέχθηκε ότι δεν παραβιάζεται η οικονομική ελευθερία των παραγωγών ενέργειας, διότι η εισφορά επιβάλλεται για λόγους δημοσίου συμφέροντος ώστε να αντιμετωπισθεί το ζήτημα των ιδιαίτερα αυξημένων τιμών ηλεκτρικής ενέργειας λόγω της ενεργειακής κρίσης, διευκολύνοντας την αύξηση των επιδοτήσεων προς τους τελικούς καταναλωτές (ΣτΕ 188/2024).
Ως γενικά έξοδα διαχείρισης λογίζονται οι παραγωγικές δαπάνες της επιχείρησης για τις οποίες προβλέπεται η έκπτωση από τα ακαθάριστα έσοδα εφόσον είναι βέβαιες και εκκαθαρισμένες άσχετα από τον χρόνο της εξόφλησής τους. Πιο συγκεκριμένα, το ΣτΕ έκρινε επί του προϊσχύοντος Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος ότι οι παραγωγικές δαπάνες δεν θα πρέπει να έχουν καταβληθεί κατά τον χρόνο διενέργειας του φορολογικού ελέγχου και τυχόν έκδοσης φύλλου ελέγχου φόρου εισοδήματος προκειμένου να αφαιρεθούν από τα ακαθάριστα έσοδα του φορολογουμένου. Μάλιστα, η ελεγκτική αρχή τόνισε ότι η έκπτωση της σχετικής δαπάνης είναι μη νόμιμη, ιδίως όταν ο έλεγχος αυτός λαμβάνει χώρα πολλά έτη μετά την ελεγχόμενη χρήση. Το ΣτΕ υπενθύμισε ότι όταν η φορολογική αρχή αρνείται την έκπτωση δαπάνης λόγω έλλειψης ορισμένης προϋπόθεσης, η διαφορά περιορίζεται στη διάγνωση της ύπαρξης ή μη της εν λόγω προϋπόθεσης. Περαιτέρω, σε περίπτωση που κριθεί στο πλαίσιο της σχετικής δίκης ότι συντρέχει η εν λόγω προϋπόθεση, το δικαστήριο οφείλει να αναγνωρίσει την έκπτωση της δαπάνης, χωρίς να κρίνει επί των λοιπών τυχόν προϋποθέσεων που απαιτούνται μεν από τον νόμο για την έκπτωση, αλλά που δεν αποτέλεσαν αντικείμενο αμφισβήτησης (ΣτΕ 1919/2023).
Πηγή: Grant Thornton
