H κρίσιμη σύνοδος κορυφής των ηγετών των Οκτώ ισχυρών χωρών του κόσμου επιβεβαίωσε τον διχασμό των απόψεων. H κοινή στρατηγική απούσα και η σύγκρουση οικονομικών στόχων και συμφερόντων ορατή. Η κάθε χώρα πρέπει να αποφασίσει ατομικά(!) για τη στρατηγική εξόδου από την κρίση.
Ομως, όταν οι στρατιές των ανέργων αυξάνονται κατά εκατομμύρια μήνα με τον μήνα και ο ΟΟΣΑ προβλέπει ότι από το 2007 μέχρι το 2010, στις ανεπτυγμένες οικονομίες θα χαθούν 25 εκατομμύρια θέσεων εργασίας, τότε η απογοήτευση είναι εδώ. Η κρίση έχει εξαναγκάσει πολλές χώρες να εκλιπαρούν βοήθεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης ήδη έχουν δεχτεί ουσιαστική βοήθεια και αυτό αποτρέπει τις καταρρεύσεις των οικονομιών τους. Σοκ προκάλεσε πρόσφατη σημαντική έκθεση μεγάλου οίκου προειδοποιώντας για πελώρια ρήγματα στις αναδυόμενες οικονομίες που θα υποφέρουν από τις παρενέργειες της «μετα-κρίσης» για αρκετά χρόνια. Ηδη αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες χώρες που κινδυνεύουν με εθνική χρεοκοπία, έχουν προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Προχθές, Παρασκευή, η Ουκρανία διαπραγματευόταν με το ΔΝΤ νέα βοήθεια ύψους 3,3 δισ. δολαρίων.
Η Ιστορία καταδεικνύει ότι μέσα από την ίδια την κρίση, κάθε φορά, μπαίνει μπροστά μία δυναμική ανατροπή, η οποία αναδύει ή υποβαθμίζει δυνάμεις, μεταβάλλει επιρροές και κυριαρχίες στον σκληρό παγκόσμιο οικονομικό και, κατ’ επέκταση, πολιτικό στίβο. Το αποτέλεσμα θα κριθεί όχι μόνο από την εξέλιξη που θα έχουν τα δημοσιονομικά πακέτα στήριξης ή από τις ρυθμίσεις ελέγχου και εποπτείας για το χρηματοοικονομικό σύστημα, αλλά, καθοριστικά, και από τις ισοτιμίες των νομισμάτων, σε ένα καινούργιο παγκόσμιο συναλλαγματικό οικοδόμημα, το οποίο πρέπει να δημιουργηθεί.
Είναι πολύ αρνητικό, ωστόσο, ότι στο παιχνίδι και στην αναδιάταξη του παγκόσμιου οικονομικού χάρτη το Πεκίνο να «εκβιάζει» τη Δύση και την Αμερική με το δολάριο, αγνοώντας τις επικίνδυνες ανισορροπίες που απειλούν την παγκόσμια οικονομία, τις κλιματολογικές αλλαγές με το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την καταπολέμηση της φτώχειας στην Αφρική».
Η… ανίσχυρη σύνοδος των Οκτώ πιο ισχυρών, έκλεισε με συμβιβαστικά, «νερωμένα» ανακοινωθέντα. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον ειδύλλιο Ομπάμα -Πούτιν προηγήθηκε της συνόδου. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και συχνότερα διατυπώνεται το ερώτημα κατά πόσον έχει νόημα η διαιώνιση ενός θεσμού, αναποτελεσματικού και μη αντιπροσωπευτικού. Πέρα από κάποια photo opportunities, η σύνοδος του G8 αναλίσκεται σε ευχολόγια, που στη συνέχεια αναιρούνται από τους πιο εξειδικευμένους θεσμούς, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το Συμβούλιο Ασφαλείας κ.λπ.
Ακόμη και ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, ιδρυτικό μέλος της συνόδου ο ίδιος, αμφισβήτησε τη χρησιμότητα, αλλά και την αντιπροσωπευτικότητα του φόρουμ. Πριν από 35 χρόνια η σύνοδος του G8 είχε νόημα ως μπλοκ συσπείρωσης της Δύσης έναντι του Συμφώνου της Βαρσοβίας σε μια εποχή με οξείες ψυχροπολεμικές εντάσεις. Σήμερα (σχεδόν) οι πάντες αμφιβάλλουν απλώς για την αποτελεσματικότητά της, αναρωτιούνται για τον λόγο ύπαρξής της.
Οι σύνοδοι κορυφής από την αρχική G5 μέχρι τις G7, G8, και μέχρι την νεόκοπη G20, ήταν πάντα μια ευκαιρία για επίδειξη φιγούρας. Το 2001, ο Μπερλουσκόνι «ανέβασε» μια θεαματική αλλά και βίαιη παράσταση στη Γένοβα και τώρα στην ερειπωμένη Λ’ Ακουιλα. Το 2005, στο Γκλενίγκλς, ο Τόνι Μπλερ και οι λοιποί, συμφώνησαν «να μειώσουν την παγκόσμια φτώχεια στο μισό μέσα σε μια δεκαετία». Από τότε στη μια σύνοδο κορυφής μετά την άλλη, ομολογούν αυτήν την υψηλή αλλά και… κυνική φιλοδοξία – κυνική, αφού όλοι σήμερα έχουν παραδεχτεί πως αυτός ο στόχος είναι αδύνατον να επιτευχθεί. Οι ηγέτες του κόσμου «κοροϊδεύουν», λοιπόν, κατάμουτρα τους φτωχούς και τους φορολογουμένους; Το 2000, η σύνοδος του ΟΗΕ για τη φτώχεια έμεινε στην ιστορία, επειδή εξάντλησε όλα τα αποθέματα του Μανχάταν σε αστακό και σαμπάνια. Εμοιαζε πιο πολύ με ρωμαϊκό όργιο παρά με σύγχρονη δημοκρατία. Ακόμη τη θυμάμαι…
Ενώ, το Πεκίνο έχει κάθε λόγο να υπενθυμίζει την «ισορροπία του τρόμου» στο οικονομικό επίπεδο μεταξύ Αμερικής και Κίνας. Οπως ακριβώς η βεβαιότητα της αμοιβαίας πυρηνικής καταστροφής συγκρατούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ενωση στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η προοπτική της σύγκρουσης για την οποία προειδοποιεί την Ουάσιγκτον, μέσω της απαξίωσης του δολαρίου, έχει ήδη μπει σε επικίνδυνη τροχιά…
