H ζώνη του ευρώ έχει λάβει μία σειρά από βήματα για την κεντρική ρύθμιση και εποπτεία του τραπεζικού τομέα, αλλά η τραπεζική ένωσή της δεν έχει ολοκληρωθεί. Αυτό, σημειώνει το Bloomberg, καθίσταται φανερό από την απροθυμία διασυνοριακών συγχωνεύσεων μεταξύ των τραπεζών.
Το τελευταίο διάστημα είχαμε κάποια τραπεζικά deals τα οποία έχουν ως στόχο να οδηγήσουν σε λιγότερους, αλλά πιο «ανθεκτικούς» παίχτες στην τραπεζική αγορά. Αυτά όμως έμειναν σε εθνικό επίπεδο. Πριν από δύο εβδομάδες οι ισπανικές CaixaBank και Bankia ανακοίνωσαν ότι εξετάζουν το ενδεχόμενο να ενώσουν τις δυνάμεις τους με μία συμφωνία ανταλλαγής μετοχών, προκειμένου να δημιουργήσουν τον μεγαλύτερο πιστωτικό οργανισμό στη χώρα. Σήμερα σύμφωνα με πληροφορίες τα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών ενέκριναν το deal. Είχε προηγηθεί η συμφωνία της ιταλικής Intesa Sanpaolo να αποκτήσει την τοπική ανταγωνίστρια Ubi Banka, η οποία επίσης δημιούργησε τον μεγαλύτερο βάσει ενεργητικού πιστωτή της Ιταλίας.
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ειδικά σε καιρούς κρίσης, οι πιο προφανείς συνδυασμοί είναι εκείνοι που δεν είναι μακριά από την έδρα σου. Η λογική των τραπεζικών συγχωνεύσεων άλλωστε είναι ο περιορισμός του κόστους και το κλείσιμο υποκαταστημάτων, που δεν είναι αναγκαία» παρατηρεί το άρθρο του Bloomberg, ενώ παραδέχεται ότι η ΕΚΤ δεν έχει προτίμηση μεταξύ τοπικών και διασυνοριακών συγχωνεύσεων. Επισημαίνει ωστόσο ωστόσο ότι διασυνοριακές συγχωνεύσεις προσφέρουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες διαφοροποίησης εσόδων στις τράπεζες και πρόσθετα οφέλη στις εποπτικές αρχές. Πάνω από όλα, όπως εξηγεί, μπορούν να χαλαρώσουν τον επικίνδυνο δεσμό ανάμεσα στις τράπεζες και το κράτος.
Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όταν μία οικονομία αντιμετωπίζει προβλήματα, η τράπεζα θα υποφέρει λιγότερο και όταν είναι η τράπεζα, που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, το βάρος θα μοιράζεται σε διαφορετικές οικονομίες.