Το αίτημα αυτό είναι αβάσιμο. Και αν η κυβέρνηση υιοθετούσε μια τέτοια πολιτική, τα αποτελέσματα θα ήταν οδυνηρά για την οικονομία και κυρίως για τους ίδιους τους εργαζόμενους, που οι ηγέτες αυτοί υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Σκληρά και άδικα λόγια; Ας δούμε γιατί όχι. Οταν μία επιχείρηση προσλαμβάνει, ας πούμε, μία προγραμματίστρια, θεωρεί ότι η προγραμματίστρια αυτή θα προσθέσει περισσότερο στα έσοδα της επιχείρησης απ’ ό,τι στο κόστος της. Ως συνέπεια της συμπεριφοράς αυτής, ο μισθός που θα πληρωθεί η τελευταία προγραμματίστρια που θα προσληφθεί δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από την συμβολή της στην αξία του παραγομένου προϊόντος της επιχείρησης. Οι μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους μισθούς προγραμματιστριών λίγο ή πολύ παρομοίων προσόντων στην Αθήνα και, ας πούμε, στο Λονδίνο υπάρχουν ακριβώς γιατί διαφέρουν οι συμβολές τους στην αξία του παραγομένου προϊόντος των επιχειρήσεων που τις απασχολούν. Εστω και για επιχειρήσεις του ιδίου κλάδου, αν στο Λονδίνο οι επιχειρήσεις αυτές έχουν καλύτερους (τεχνολογία) ή περισσότερους (φυσικό κεφάλαιο) υπολογιστές, ή καλύτερα διευθυντικά στελέχη (ανθρώπινο κεφάλαιο), ή καλύτερες επικοινωνίες (υποδομές) από τις αντίστοιχες επιχειρήσεις της Αθήνας, οι συμβολές προγραμματιστριών με τα ίδια προσόντα στο παραγόμενο προϊόν των επιχειρήσεων που τις απασχολούν, θα ήταν μεγαλύτερες στο Λονδίνο απ’ ό,τι στην Αθήνα. Η παραπάνω ανάλυση βασίζεται στην υπόθεση ότι οι Αθηναίοι προγραμματιστές δεν θα φύγουν για να εγκατασταθούν και να εργασθούν στο Λονδίνο, ώστε να εκμεταλλευθούν τους μεγαλύτερους μισθούς. Στο βαθμό που κάτι τέτοιο αρχίσει να γίνεται, οι μισθοί των προγραμματιστών θα τείνουν να εξισωθούν σε Αθήνα και Λονδίνο. Αλλά τότε θα πρέπει να εξισωθούν και οι συμβολές των προγραμματιστριών στο παραγόμενο προϊόν των επιχειρήσεων που τις απασχολούν. Τώρα, καθώς οι συμβολές των εργαζομένων στη αξία του παραγομένου προϊόντος είναι, συνήθως, φθίνουσες στον αριθμό των απασχολουμένων, αυτό συνεπάγεται λιγότερες προγραμματίστριες στην Αθήνα και λιγότερες επιχειρήσεις για να τις απασχολήσουν. Αν η εισοδηματική πολιτική επιτύγχανε την αύξηση των πραγματικών μισθών θα είχε τα ίδια αποτελέσματα. Και, στο βαθμό που οι προγραμματίστριες, που δεν θα προσληφθούν στην Αθήνα, δεν πάνε να πιάσουν δουλειά στο Λονδίνο, θα πρέπει ή να αλλάξουν επάγγελμα ή να μείνουν άνεργες.
Είναι επιθυμητή μια τέτοια πολιτική; Σίγουρα ναι, όχι μόνον για τους άμεσα ενδιαφερομένους αλλά για τη συνολική πορεία της ανάπτυξης.
