Παράταση του χρόνου παραγραφής κατά ένα έτος χωρεί έπειτα από ακύρωση της αρχικής καταλογιστικής πράξης (αποκλειστικά για τυπικό λόγο και για τον ίδιο φορολογούμενο), σύμφωνα με απόφαση της ΔΕΔ. Ειδικότερα, η αρμόδια ελεγκτική αρχή καταλόγισε αρχικά φόρο εισοδήματος λόγω προσαύξησης περιουσίας εις βάρος ενός μόνο εκ των δύο συνδικαιούχων κοινού τραπεζικού λογαριασμού, καταλήγοντας πως όλες οι αδικαιολόγητης πηγής πιστώσεις αφορούν σε αυτόν αποκλειστικά. Μετά την άσκηση ενδικοφανούς προσφυγής, κρίθηκε ότι ο καταλογισμός μόνο στον ένα συνδικαιούχο δεν αιτιολογήθηκε επαρκώς από την ελεγκτική αρχή και γι’ αυτόν τον λόγο οι πιστώσεις πρέπει να επιμεριστούν και στους δύο συνδικαιούχους. Η ελεγκτική αρχή επανήλθε λοιπόν και καταλόγισε, το 2021, εις βάρος του έτερου συνδικαιούχου φόρο εισοδήματος για τις χρήσεις 2013 και 2014 για το ήμισυ του ποσού, με την αιτιολογία ότι, λόγω της άσκησης ενδικοφανούς προσφυγής, ο χρόνος παραγραφής για τις εν λόγω χρήσεις έχει παραταθεί κατά ένα έτος. Ωστόσο, η ΔΕΔ ακύρωσε τον εν λόγω καταλογισμό, κρίνοντας ότι η παράταση του χρόνου παραγραφής ισχύει μόνον όσον αφορά στον ίδιο φορολογούμενο αποκλειστικά (όχι σε άλλον, όπως εδώ στον συνδικαιούχο) και μάλιστα εφόσον ο αρχικός καταλογισμός έχει ακυρωθεί για τυπικό λόγο (ΔΕΔ 347/2022). Εκπίπτει από το ακαθάριστο εισόδημα εταιρειών η απώλεια κεφαλαίου που προκύπτει λόγω της αρνητικής απόδοσης επενδύσεων στις οποίες προέβησαν (υπό προϋποθέσεις). Η εν λόγω ρύθμιση περιέχεται σε πρόσφατη εγκύκλιο που εξέδωσε η ΑΑΔΕ αναφορικά με τη φορολογική μεταχείριση ζημίας που υφίστανται εταιρείες λόγω της αρνητικής απόδοσης των επενδύσεών τους, οφειλόμενης στις συνθήκες που επικρατούν στην αγορά και στην ισχύουσα νομισματική πολιτική. Σε τέτοιες περιπτώσεις επενδύσεων, δεδομένου ότι όλα τα έσοδα που αποκτούν οι εταιρείες θεωρούνται έσοδα από επιχειρηματική δραστηριότητα, ενδεχόμενη απώλεια κεφαλαίου τους εκπίπτει από τα ακαθάριστα έσοδά τους, καθώς αποτελεί ζημία οριστική και εκκαθαρισμένη.
«Τεχνητή διευθέτηση» κρίθηκε ότι αποτελεί η διαδικασία αναδρομικής μεταβολής οικονομικών καταστάσεων, προκειμένου να χαρακτηριστούν τα ήδη διανεμηθέντα μερίσματα ως μείωση κεφαλαίου. Πιο συγκεκριμένα, η προσφεύγουσα εταιρεία υπέβαλε μηδενικές τροποποιητικές δηλώσεις παρακρατούμενου φόρου μερισμάτων, δηλώνοντας ότι τα χρήματα που καταβλήθηκαν στον μέτοχο δηλώθηκαν εκ παραδρομής ως διανομή μερίσματος, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για μείωση εταιρικού κεφαλαίου. Η φορολογική Αρχή απέρριψε το αίτημα της εταιρείας στηριζόμενη στο γεγονός ότι κανένα από τα Πρακτικά Γενικής Συνέλευσης προς τον σκοπό αυτόν δεν είχε καταχωρισθεί στο ΓΕΜΗ. Η εταιρεία προσέφυγε στη Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών, θεωρώντας ότι είχε κάθε δικαίωμα για αναδρομική τροποποίηση των οικονομικών καταστάσεων και υποβολή τροποποιητικών δηλώσεων εντός της νόμιμης περιόδου της παραγραφής. Η ΔΕΔ απέρριψε την ενδικοφανή προσφυγή, κρίνοντας ότι πρόκειται για «τεχνητή διευθέτηση», καθώς μεταξύ της διανομής μερίσματος και της επιστροφής κεφαλαίου επιλέγεται η πρακτική με τη χαμηλότερη φορολογική επιβάρυνση (ΔΕΔ 4120/2021). Η αποπληρωμή δανείου από τον εγγυητή δεν λογίζεται ως δωρεά προς τον δανειολήπτη, εφόσον έχει συμφωνηθεί ως αντάλλαγμα η εκχώρηση μισθωμάτων του δανειολήπτη προς τον εγγυητή. Συγκεκριμένα, η αρμόδια ΔΟΥ είχε αρχικά καταλογίσει φόρο δωρεάς για το ποσό των δόσεων που υπερέβαινε το ύψος των μισθωμάτων, το οποίο θεωρήθηκε ότι καλύπτεται από την περιουσία του εγγυητή χωρίς την παροχή ανταλλάγματος. Ωστόσο, έπειτα από άσκηση ενδικοφανούς προσφυγής, η διοίκηση έκρινε ότι δεν υφίσταται δωρεά: κρίσιμος όρος του συμφωνητικού εκχώρησης των μισθωμάτων προέβλεπε δυνατότητα επέκτασης της διάρκειας εκχώρησης των μισθωμάτων, μέχρι ολικής εξόφλησης του δανείου που κατέβαλε ο εγγυητής. Με το ως άνω συμφωνητικό κρίθηκε ότι παρέχεται πλήρες αντάλλαγμα έναντι του ποσού αποπληρωμής του δανείου και δεν όφειλε να καταλογισθεί φόρος δωρεάς (ΔΕΔ Α3993/2021).