Το ποσό των 24 εκατ. ευρώ περιμένει η κυβέρνηση να μπει άμεσα στα ταμεία της από τους τηλεοπτικούς σταθμούς πανελλαδικής εμβέλειας για οφειλές χρήσης των συχνοτήτων από το 2011 έως το 2014, καθώς μέχρι το 2010 έχουν καταλογισθεί τα τέλη χρήσης αναλογικών συχνοτήτων και έχει γίνει εξόφλησή τους.
Παράλληλα, ζητάει περίπου 16,6 εκατ. ευρώ ως οφειλές προηγούμενων ετών από τα συνδρομητικά κανάλια. Οι αποφάσεις του υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά, με τις οποίες οι ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών εθνικής εμβέλειας καλούνται να καταβάλουν αυτό το ποσό, αναρτήθηκαν στη Διαύγεια την περασμένη Πέμπτη, και η συζήτηση ξεκίνησε, με τα κανάλια να αμφισβητούν τις οφειλές, «δείχνοντας» τον νόμο 3023/2002 για χορήγηση δωρεάν χρόνου προβολής στα κόμματα, από την οποία προκύπτει θέμα συμψηφισμού.
Ο μεγάλος στόχος της κυβέρνησης όμως, όπως αναφέρεται στη «λίστα Βαρουφάκη», είναι τα 350 εκατ. ευρώ, που εκτιμά ότι μπορεί να εισπράξει από την πώληση τηλεοπτικών αδειών με την προκήρυξη ενός διαγωνισμού ανοικτού, και με βάση τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όχι με όρους που θα θέσει η ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με όσα δήλωσε πρόσφατα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γαβριήλ Σακελλαρίδης.
Ας δούμε όμως γιατί δεν έχουν δοθεί άδειες μέχρι σήμερα, παρόλο που η Ενωση Ιδιωτικών Σταθμών Εθνικής Εμβέλειας επιθυμούσε να μπει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο.
Οσες φορές στο παρελθόν το ελληνικό Δημόσιο προκήρυξε διαγωνισμούς, έκανε πίσω, επιλέγοντας τη συντήρηση μιας κατάστασης αναμονής με την παροχή προσωρινών τηλεοπτικών αδειών, απ’ αυτήν μιας οριστικής λύσης που θα ξεκαθάριζε το τοπίο. Ηδη, όμως, από τότε που προβλέφθηκε με διάταξη νόμου (ν. 2328/95), οι τηλεοπτικοί σταθμοί εθνικής εμβέλειας καταβάλλουν ανελλιπώς τέλος χρήσης συχνοτήτων ύψους 2% επί του τζίρου τους από τα διαφημιστικά έσοδα. Αντίστοιχη καταβολή τέλους συχνοτήτων δεν ζητήθηκε για τους περισσότερους από εκατό περιφερειακούς και τοπικούς σταθμούς που λειτουργούν χωρίς άδεια.
Mετάβαση στην ψηφιακή εποχή
Επιπλέον, υπό την απειλή προστίμων από την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ελληνικό Δημόσιο κάλεσε τους ιδιώτες των μεγάλων καναλιών να ξεκινήσουν τη διαδικασία μετάβασης από την αναλογική στην ψηφιακή εποχή. Το κόστος της επένδυσης και προετοιμασίας που ξεκίνησε το 2011 και κράτησε τρία χρόνια, βάρυνε τους ιδιοκτήτες, με το ελληνικό Δημόσιο να μην έχει καμία συμμετοχή.
Η συζήτηση λοιπόν έχει ανοίξει και τα ερωτήματα είναι πολλά: Με ποια δεδομένα έχει γίνει η κοστολόγηση του προς εκχώρηση δικαιώματος ώστε να προκύπτει το ποσό των 350 εκατ. ευρώ, είναι κάτι που πρέπει να απαντηθεί, για να μη δημιουργείται η εντύπωση ότι «τόσα λείπουν». Το πιο σοβαρό, όμως, θέμα είναι ότι οι τηλεοπτικοί σταθμοί της Ευρώπης με το πέρασμα στην ψηφιακή εποχή δεν είναι πλέον πάροχοι δικτύων αλλά περιεχομένου.
Το Διαδίκτυο παρέχει επίσης οπτικοακουστικό περιεχόμενο δωρεάν προς το κοινό, χωρίς άδειες, χωρίς επιβαρύνσεις στη διαφημιστική εκμετάλλευση. Πώς γίνεται ο πάροχος περιεχομένου του Διαδικτύου να μη χρειάζεται άδεια και ο πάροχος περιεχομένου μέσω ψηφιακής εκπομπής να πρέπει να πληρώνει γι’ αυτήν;
Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι μοναδικός προβλεπόμενος στη νομοθεσία πόρος για τους μη κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς ελεύθερης λήψης είναι τα έσοδα από τις διαφημίσεις. Και αυτά έχουν υποστεί καθίζηση τα τελευταία χρόνια, σε ένα οικονομικά αβέβαιο περιβάλλον που θέτει εν αμφιβόλω τη συμμετοχή στον διαγωνισμό επενδυτών και από το εξωτερικό, όπως προσδοκά η ελληνική κυβέρνηση.