Με ρυθμό χελώνας προχωρούν οι αναδιαρθρώσεις προβληματικών δανείων μεγάλων επιχειρήσεων, καθώς οι τράπεζες δεν έχουν καταφέρει να επιτύχουν ικανοποιητικό επίπεδο συνεργασίας. Η ασυνεννοησία, οι διαφορετικές προτεραιότητες και επιδιώξεις των τραπεζών δημιουργούν εμπόδια, καθυστερήσεις και αναβολές. Επιτελικά στελέχη τραπεζών μιλώντας στην «Κ» αναγνωρίζουν ότι οι ρυθμοί δεν είναι ικανοποιητικοί και ότι οι σχετικές διαδικασίες καθυστερούν.
Πολλοί παράγοντες φταίνε για την αδυναμία συνεννόησης. Σε πολλές περιπτώσεις, για να επιτευχθεί βιώσιμη λύση απαιτείται γενναίο «κούρεμα» δανείων, κάτι το οποίο δεν δέχονται όλες οι τράπεζες. Αλλη προσέγγιση έχει μια τράπεζα που έχει για παράδειγμά το 80% ενός κόκκινου επιχειρηματικού δανείου και άλλη η τράπεζα που κατέχει το 20%. Οι διαφορετικές εγγυήσεις που μπορεί να έχει κάθε εμπλεκόμενη τράπεζα, επίσης, δημιουργούν εμπόδια. Ορισμένα τραπεζικά στελέχη προτιμούν να μεταθέτουν τις λύσεις για αργότερα, παρά να αναλάβουν τώρα την ευθύνη. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθούν οι παρασκηνιακές πιέσεις και άλλες ενέργειες των μετόχων των προβληματικών εταιρειών, που επίσης προσπαθούν να μεταθέσουν για αργότερα τις δύσκολες αποφάσεις ελπίζοντας σε κάποιο θαύμα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση αναδιάρθρωσης της χαλυβουργίας, ενός από τους πλέον υπερχρεωμένους κλάδους, με συνολικές οφειλές άνω του 1,2 δισ. ευρώ. Αν και το πρόβλημα έχει ξεσπάσει εδώ και πολλά χρόνια, με την κατάρρευση της οικοδομής λόγω της κρίσης, και όλοι αναγνωρίζουν ότι η σημερινή παραγωγική δυναμικότητα δεν μπορεί να διατηρηθεί, δηλαδή κάποιες εταιρείες πρέπει να κλείσουν, ωστόσο λύση δεν μπορεί να βρεθεί.
Ακόμα πιο απογοητευτική, και χαρακτηριστική των προβλημάτων συνεννόησης μεταξύ των εμπλεκομένων, είναι η περίπτωση των ιχθυοκαλλιεργειών. Εδώ και περίπου 3 μήνες έχει γίνει γνωστό ότι οι τράπεζες κατέληξαν σε συμφωνία για τη μεταβίβαση των πλειοψηφικών πακέτων μετοχών της Σελόντα και του Νηρέα στην Amerra, ωστόσο η υπογραφή της συμφωνίας μετατίθεται από εβδομάδα σε εβδομάδα καθώς, κατά πληροφορίες, ορισμένες τράπεζες θέτουν πρόσθετους όρους. Σημειώνεται ότι για την αναδιάρθρωση των δύο εταιρειών οι τράπεζες «παλεύουν» από το 2010, ενώ πρόκειται, θεωρητικά, για εύκολη υπόθεση, καθώς οι τράπεζες έχουν τον πλήρη έλεγχο των μετοχών. Το φιλόδοξο εγχείρημα της Pillarstone, επίσης, δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες, καθώς φαίνεται ότι οι όροι που θέτει η Pillarstone προκειμένου να αναλάβει τη διάσωση προβληματικών επιχειρήσεων, όπως το μέγεθος του κουρέματος και ο χρόνος στον οποίο θα καταβληθούν στις τράπεζες τα οικονομικά οφέλη από την εξυγίανση των επιχειρήσεων, δεν γίνονται αποδεκτοί από τις τράπεζες. Η λίστα των προβληματικών δανείων επιχειρήσεων όπου πρέπει να δοθούν λύσεις είναι ατελείωτη: «Θεοχαράκης», Notos, «Μπήτρος», χαλυβουργίες, «Χαΐτογλου», «Μαντωνανάκη» για να αναφέρουμε κάποιες. Η αδυναμία επίτευξης λύσεων δημιουργεί τον κίνδυνο της πλήρους απαξίωσης της παραγωγικής δυνατότητας των επιχειρήσεων αυτών, που θα οδηγήσει τελικά στην πώληση των δανείων τους για πενταροδεκάρες. Επιπλέον, δημιουργεί ερωτήματα για την επίτευξη των στόχων μείωσης των κόκκινων δανείων σύμφωνα με τις σχετικές δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει οι τράπεζες στον SSM.
Οπως σημείωσε πριν από λίγες ημέρες ο αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της Eurobank, Θεόδωρος Καλαντώνης, το αν οι τράπεζες θα καταφέρουν ή όχι να επιτύχουν τους στόχους μείωσης αποτελεί την πιο δύσκολη ερώτηση. Ωστόσο, το πραγματικό διακύβευμα, σημείωσε, δεν είναι αν θα μειώσουμε τα NPEs, αλλά αν θα καταφέρουμε να τα μειώσουμε τόσο ώστε να προσεγγίσουν τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, δηλαδή κοντά στο 5% με 7%. Οπως σημείωσε ο κ. Καλαντώνης, αυτό μπορεί να γίνει αλλά δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Από την πλευρά του, ο αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας, Παύλος Μυλωνάς, μιλώντας σε εκδήλωση την προηγούμενη εβδομάδα σημείωσε ότι η επιτυχία στη στρατηγική μείωσης των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων των τραπεζών εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αλλά οι σημαντικότεροι είναι η ταχύτερη έκδοση δικαστικών αποφάσεων ώστε να ενισχυθεί το στοιχείο της «τιμωρίας» και η σταθεροποίηση των τιμών των ακινήτων, ώστε να περιοριστεί η αβεβαιότητα ως προς τις αξίες των προσφερόμενων εξασφαλίσεων.