Είχαμε κλείσει τραπέζι για φαγητό μαζί, ωστόσο η Covid-19 μας χάλασε τα πλάνα κι έτσι πήγαμε δύο διαφορετικές ημέρες, παραγγείλαμε διαφορετικά πιάτα και είπαμε να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας γραπτώς. Το «έργο» που παρακολουθήσαμε συνυπογράφουν η Μυρσίνη Λινού -τη γνωρίζουμε από το Ύψιλον της Θεσσαλονίκης- και ο Γιώργος Σουμπάσης -ιδιοκτήτης του Morning Bar-, και πρόκειται για ένα εστιατόριο που έχει σημαία του τη νέα ελληνική κουζίνα, αδρή, χωρίς σεφίστικα στολίδια. Στον ίδιο χώρο λειτουργεί πωλητήριο φυσικών κεριών με βαμβακερό φυτίλι, μια εκ πρώτης όψεως αταίριαστη συστέγαση, που προέκυψε από πρότερη ενασχόληση της οικογένειας της Μυρσίνης με την κηροπλαστική. Τα κεριά, εκτός από είδη προς πώληση, έχουν εδώ διακοσμητικό αλλά, κυρίως, συμβολικό ρόλο, σημαίνουν την αφιέρωση και την προσφορά.
ΝENA: Είχα ξαναπάει στο εστιατόριο για ένα ρεπορτάζ της «Κ» πολλούς μήνες πριν ανοίξει, τότε που οι αλουμινένιες καρέκλες ήταν τυλιγμένες ακόμα σε νάιλον. Τελικά, τόσο η χωροταξία όσο και τα λιανοκέρια πάνω στα τραπέζια δημιουργούν μια ωραία, ήρεμη ατμόσφαιρα και ένιωσα να αποφορτίζομαι. Εσένα, σου άρεσε;
ΝΙΚΟΛETA: Θα μπορούσε να είναι σκηνικό από ταινία του Λάνθιμου και, σε αυτή την περίπτωση, δεν θα ήθελα να είμαι ούτε καν κομπάρσος. Πέρα από τον χαβαλέ όμως, ο χώρος βγάζει μια μυσταγωγική αίσθηση – λίγο τα εκκλησιαστικά κεριά, λίγο η θρησκευτικά μίνιμαλ διακόσμηση, τα μωσαϊκά και τα αλουμινένια έπιπλα, συνθέτουν ένα σκηνικό κάπως αλλόκοτο, που τελικά μου άρεσε και ένιωσα βολικά και ευχάριστα.
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο
