Αν είσαι φίλος του Βασίλη Καλλίδη μπορεί να σου κάνει το τραπέζι με αρνάκι και πατάτες στον φούρνο ή με ταϊλανδέζικο κάρι. Αν πάλι είσαι καλός του φίλος θα σου μαγειρέψει ό,τι περίσσεψε απ’ τα Χριστούγεννα. «Σπάνια αγοράζω πράγματα όταν καλώ φίλους. Ό,τι έχω στην κατάψυξη. Μεθαύριο έχω ένα τραπέζι και θα καθαρίσουμε ό,τι έχει μείνει από τα Χριστούγεννα. Έχω μάθει να μην πετάω τίποτα, πριν γίνει μόδα το zero food waste. Η κατάψυξή μου είναι η ασφάλειά μου» λέει. Σκέφτεται να κάνει ένα ριζότο με τις κανθαρέλες, τα κάστανα και τον ζωμό κοτόπουλου που έμειναν απ’ τις γιορτές. Παραδίπλα έχει παγωμένες αυγουστιάτικες ντομάτες, φύλλα λάιμ, βουνά από μυστήρια σακουλάκια, κόκαλα, μια ντουζίνα φακελάκια μίσο, κρασιά, ανθρακούχο νερό, παραπούλια – αυτός ο σεφ δεν αφήνει τους καλεσμένους στο σπίτι του να πεινάσουν.
«Κάνω δέκα τραπέζια το μήνα για την παρέα μου. Σφουγγαρίζω, μαγειρεύω. Τρελαίνομαι. Έχω βαρεθεί να βγαίνω έξω για φαγητό. Υπάρχουν κάποια εξαιρετικά εστιατόρια, αλλά τα πιο πολλά είναι φόλες. Ή κάνουν θεαματική αρχή με ένα-δυο πρώτα πιάτα, αυτά που έχεις δει φωτογραφημένα στα site και τα social media και μετά έρχεται η κατρακύλα. Δεν έχω και αυτή τη μανία που είχα στις αρχές των 00s να βγαίνω έξω. Παλιά με την Ελένη Ψυχούλη θέλαμε να πάμε σε ένα μαγαζί πριν καν ανοίξει. Αν μπορούσαμε να πάμε να το δούμε όταν ήτανε ακόμα στα μπετά, θα πηγαίναμε. Να πούμε ότι μπήκαμε πρώτοι, τέτοια μανία. Αλλάζουν όμως τα πράγματα, οι ανάγκες μας. Μαγειρεύω πλέον σπίτι και καλώ συνέχεια κόσμο. Το καλύτερο εστιατόριο της Αθήνας είναι για μένα το σπίτι μου» λέει.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο