H φωνή του Μπιθικώτση ακούγεται από τα ηχεία την ώρα που φτάνουμε στην ταβέρνα του Κατσόγιαννου στη Δραπετσώνα. Η ταβέρνα λειτουργεί στο ίδιο σημείο από το 1930, είναι τοπόσημο της περιοχής και μια από τις πιο παλιές του Πειραιά. Τα ρεμπέτικα μας ταξιδεύουν νοητά σε μια άλλη εποχή, τότε που ο Μάρκος Βαμβακάρης -που γεννήθηκε στη Δραπετσώνα- και η παρέα του πρωτοέπαιξαν τα τραγούδια τους.
Η ταβέρνα λειτούργησε για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του ’30, αρχικά ως γαλακτοπωλείο. Ιδιοκτήτης ήταν ο Γρηγόρης Κατσόγιαννος. Έδινε γάλα, έφτιαχνε βούτυρο και άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα, καθώς και μουσταλευριά. Το παγωτό καϊμάκι του ήταν και παραμένει ξακουστό σε όλη την Αθήνα, το προσφέρουν ακόμη και σήμερα ως κέρασμα στο τέλος του γεύματος.
Το γαλακτοπωλείο εξελίχθηκε σε μπακαλοταβέρνα και τελικά έγινε κανονική ταβέρνα. Εκείνη την εποχή λειτουργούσαν τα λιπάσματα της Δραπετσώνας. Η Ανώνυμος Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων, που ιδρύθηκε το 1909 από τον Νικόλαο Κανελλόπουλο, γνωστή και ως «Λιπάσματα», έδωσε το όνομά της σε μια ολόκληρη περιοχή και για 90 χρόνια σημάδεψε την ιστορία της. Έδωσε στους κατοίκους της δουλειά σε εποχές μεγάλης φτώχειας. Θα λέγαμε ότι οι εργάτες του εργοστασίου δημιούργησαν τη Δραπετσώνα.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο