Στο 7 portes, ένα παμπάλαιο εστιατόριο της Βαρκελώνης, πρωτοπήγα πριν από τουλάχιστον 35 χρόνια. Από τότε, κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί, παραγγέλνω εκ των προτέρων δύο cremas catalanas για πάρτη μου, γιατί με πιάνει ένας παντελώς αβάσιμος φόβος ότι θα τις ξεπουλήσουν. Η καταλανική εκδοχή αυτού του ηδονικού επιδορπίου είναι, νομίζω, πολύ καλύτερη από τη διάσημη γαλλική crème brûlée, με παχύτερη και νοστιμότερη κρέμα, πιο φίνα και ευχάριστη στην υφή, αρωματισμένη με ξύσμα λεμονιού και κανέλα αντί βανίλιας και πιο κρατσανιστή κρούστα καραμέλας.
Γενικά η ζαχαροπλαστική της Ισπανίας είναι για τους γλυκατζήδες ό,τι ένα αχανές παιχνιδάδικο για ένα παιδί. Με πλείστες υπέροχες τοπικές σπεσιαλιτέ, ορισμένες από τις οποίες –όπως οι alfajores– με εμφανή αραβική επιρροή, γλυκά άρρηκτα συνδεδεμένα με μεγάλες ή ήσσονος σημασίας θρησκευτικές γιορτές, αλλά και τα κατά τόπους μοναστήρια, οι επιλογές που έχει ο τυχερός επισκέπτης αυτής της χώρας φαντάζουν ατελείωτες.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο