Η παραλία στον Ισσό λες και είναι σκεπασμένη με κρέμα σεράνο. Το καταπράσινο Πόρτο Τιμόνι με λίγη φαντασία μοιάζει σιροπιαστό γλυκό βουτηγμένο στο φυστίκι Αιγίνης. Και τα κομμένα βράχια με τους απίθανους σχηματισμούς μέσα στην τιρκουάζ θάλασσα στη La Grotta και στο Canal d’amour θυμίζουν layer cakes με δεκάδες στρώσεις. Στο νησί του ονείρου, οι παραλίες, η πόλη, η αδάμαστη και η εξημερωμένη φύση έχουν μια συναρπαστική γλύκα.
«Στην Κέρκυρα είχαν άφθονα γαλακτοκομικά. Και με την άφιξη Γάλλων και Άγγλων είχαν και την πολυτέλεια να διαχειρίζονται ωραία και ακριβά υλικά για να κάνουν σπουδαία γλυκά. Βέβαια, άλλα γλυκά έκαναν οι αστικές οικογένειες στην πόλη και οι νόμπιλοι (ευγενείς) στα αρχοντόσπιτα, κι άλλα στα χωριά. Στην Κέρκυρα έφτιαχναν μιλφέιγ και παραέξω στα χωριά δεν ήξεραν τι είναι η ζάχαρη», λέει χαρακτηριστικά ο σεφ Αριστοτέλης Μέγκουλας, ιδιοκτήτης του εστιατορίου Pomo d’Oro. Αλλά και η Καλή Δοξιάδη, η οποία υιοθέτησε την Κέρκυρα ως πατρίδα της πριν από 45 χρόνια, τονίζει τη συνύπαρξη στο νησί δύο πολιτισμών, «της πόλης και του χωριού».
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο