Στη Ρόζα πήγα για πρώτη φορά πριν από περίπου 20 χρόνια. Τότε ιδιοκτήτες ήταν η Ρόζα Δαμίγου και η οικογένειά της, που σέρβιραν από αγριογούρουνο σαλμί μέχρι αιματιές και τσίχλες με πιλάφι. Ήταν από αυτά τα one of a kind μαγαζιά που έστεκαν παράμερα, μακριά από καλντέρες και ηλιοβασιλέματα, παραμένοντας παγερά αδιάφορα για το περιεχόμενο της τσέπης τους πελάτη, και περίμεναν να τα ανακαλύψουν οι λίγοι, ψαγμένοι επισκέπτες του νησιού που ήξεραν να καλοτρώνε. Μου το είχε συστήσει ο τότε εστιάτορας της Σελήνης, ο Γιώργος Χατζηγιαννάκης, πήγα με κλειστά μάτια και τον ευχαρίστησα μετά.
Το 2019, έμαθα ότι η Ρόζα άλλαξε ιδιοκτησία. Ανησύχησα πως την έχασα για πάντα, εντέλει όμως, αυτή ήταν και η μοναδική σημαντική αλλαγή της. Δεν άλλαξε τίποτα απολύτως στη βασική συνταγή της, καθώς η Ρόζα με το τουπέ και την αυτοπεποίθησή της, κράτησε όλα εκείνα τα συστατικά που την έκαναν ερωτεύσιμη. Παρέμεινε πιστή στον πρωταρχικό σκοπό της, να σερβίρει αληθινό φαγητό, προσιτό οικονομικά και ανεπιτήδευτο, συνώνυμο με την τοπική κουζίνα, φαΐ που κάνει την καρδιά σου να σκιρτάει. Συχνά σκέφτομαι πως ήταν τυχερό αυτό το γωνιακό μαγαζάκι στον Βουρβούλο, που στα 40 χρόνια λειτουργίας του, έπεσε στα πιο καλά και άξια χέρια.
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο