Η κουζίνα του ελληνισμού της Ιωνίας βασίζεται στα όσπρια, στα λαχανικά, στα ψάρια και στο κρέας. Το περίσσιο και εκλεκτό ελαιόλαδο, τα διάφορα είδη ψαριών, τα όστρακα και τα μαλάκια χαρακτήριζαν τις διατροφικές συνήθειες του χριστιανικού πληθυσμού. Στην περιοχή αφθονούσαν τα λαχανικά και τις τέσσερις εποχές. Οι πατάτες μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα ήταν εισαγόμενες, κυρίως από τη Γαλλία. Οι ντομάτες καλλιεργήθηκαν τον 19ο αιώνα. Έτρωγαν αρνιά, τραγιά, γουρουνόπουλα, κοτόπουλα, κυνήγι. Τα βοοειδή προορίζονταν για την καλλιέργεια της γης.
Τα σταφύλια, οι σταφίδες, το κρασί, το ξίδι και το πετιμέζι δεν έλειπαν από κανένα αγροτικό ή αστικό νοικοκυριό. Η αμπελοκαλλιέργεια στην Ιωνία ευδοκιμεί από τους αρχαϊκούς χρόνους. Όπως μας πληροφορεί ο Δημήτριος I. Αρχιγένης στα «Λαογραφικά» του, παράλληλα με τα τοπικά φρούτα εποχής, στα κεντρικά οπωροπωλεία της Σμύρνης πουλούσαν χουρμάδες Αιγύπτου, δαμάσκηνα και καϊσιά (βερίκοκα) Νυμφαίου, μήλα Τραπεζούντας, πεπόνια χειμωνιάτικα. Τα καταστήματα ξηρών καρπών διέθεταν καρύδες Αιγύπτου, χιώτικα αμύγδαλα, φυστίκια αλεξανδρινά και Δαμασκού, παστέλια από καϊσιά Βηρυτού, καρύδια από το Οδεμίσι κ.ά.
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο.