Ξημερώματα ενός ιουλιάτικου πρωινού βρίσκομαι στο Μάζι, το σημερινό Πολυδένδρι, στα βόρεια της Αττικής. Σε ένα από τα σταροχώραφά του, σπαρμένο με σκληρό στάρι μαυραγάνι, ο καλλιεργητής Βαγγέλης Βασιλάκος ξεκινά τον θερισμό με τη θεριζοαλωνιστική του μηχανή. Αν δεν υπήρχε η εθνική οδός λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά, θα ήταν αδύνατον να πιστέψεις ότι αυτή η χρυσαφένια θάλασσα από στάχυα που κυματίζει στο μελτέμι βρίσκεται μόλις 40 λεπτά από το κέντρο της Αθήνας. Είναι ένα από τα τελευταία σταροχώραφα της Αττικής, απομεινάρι του μεγάλου κάποτε αττικού σιτοβολώνα.
Μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, στους κάμπους και κυρίως στις χαμηλές πλαγιές των αττικών βουνών κυμάτιζαν τα φορτωμένα στάχυα, που περίμεναν τέτοια εποχή τον θερισμό τους: σκληρό στάρι μαυραγάνι και το δημητριακό «ζείδωρος όλυρα», γνωστότερο ως ζέα, μια καθαρά ντόπια και πανάρχαια καλλιέργεια, που κάποτε εξαγόταν, αφήνοντας κληρονομιά το ομώνυμο λιμάνι, από όπου έφευγαν τα φορτωμένα με τον καρπό πλοία για τα λιμάνια της Μεσογείου. Ερευνητές και λεξικογράφοι υποστηρίζουν ότι η λέξη «ζεία/ζέα» έχει σανσκριτική ρίζα και σημαίνει στάρι ή γενικότερα δημητριακά και τονίζουν την πανάρχαια προέλευση του σπόρου από την Ασία.
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο