Περίπου χίλια εξακόσια ήταν τα γαλακτοπωλεία που έψηναν και πουλούσαν γιαούρτια στην πρωτεύουσα πριν από κάποιες δεκαετίες, προτού έρθει η βιομηχανοποίηση της παραγωγής. Είχαν πίσω τους ιστορίες νεαρών ανθρώπων (πολλές φορές παιδιών ακόμα) που κατέβηκαν με τα πόδια από ορεινά χωριά στην πόλη, ιστορίες πολέμων, πείνας αλλά και φιλίας, γιορτών, ακόμα και ρομαντικών ραντεβού. Απ’ όλα αυτά, έχουν μείνει σήμερα μόνο λίγα μετρημένα που κρατάνε ακόμα γερά – αν και όχι χωρίς δυσκολίες. Όσα επισκεφτήκαμε βρήκαμε πως μοιάζουν πολύ σε δύο πράματα: Από τη μία είναι τα προϊόντα τους, με την ποιότητα που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Και από την άλλη είναι η τρομερή φυσική ευγένεια των ανθρώπων τους, οι οποίοι, ενώ θα μπορούσαν να τα είχαν παρατήσει, κάτι μέσα τους δεν τους άφησε και επέλεξαν να συνεχίσουν την ιστορία με φροντίδα και στιλ.
«Ναι, βέβαια, να τα πούμε, αλλά από Οκτώβρη που ξανανοίγουμε, γιατί τώρα τα πρόβατα δεν κάνουν γαλατάκι», μας είχε είπε ο κ. Γιάννης Μπακογιάννης την πρώτη φορά που τον προσεγγίσαμε μέσα στο καλοκαίρι. Το 1954 πρωτοάνοιξε το γαλακτοπωλείο στην Ηλιούπολη και από τότε μέχρι τώρα δεν έχει πάψει να κλείνει τους τρεις πιο ζεστούς μήνες, ακολουθώντας τη φυσική ροή. Παίρνει λίγη ώρα να επεξεργαστείς αυτή την πληροφορία, όταν έχεις μεγαλώσει βλέποντας τα ράφια στα μαγαζιά σταθερά γεμάτα βρέξει χιονίσει. Αφού πέρασε το καλοκαίρι, βρεθήκαμε από κοντά στο τοσοδούλι οικογενειακό κατάστημα – ένα μεγάλο ανοξείδωτο ψυγείο-στολίδι με σκαλιστή κορνίζα και ένας στενός διάδρομος, όπου ίσα ίσα μπορείς να σταθείς για να παραγγείλεις.
Διαβάστε περισσότερα στον Γαστρονόμο.