Παλιά συνήθως, οικογενειακά μαγαζιά, με παλιά πατώματα και πλακάκια, με ταπεινή γενικώς εμφάνιση, ήτοι χωρίς αχρείαστα μαλάματα. Παλιά οικογενειακά μαγαζιά, με μια γοητευτική ιστορία για τη δημιουργία τους και τη διαδοχή. Λίγα τραπέζια ή και καθόλου, τα περισσότερα δεν κάνουν ντελίβερι. Σε αυτά τρώνε όσοι ξέρουν και γράφουν χιλιόμετρα στην πόλη για να φάνε τίμιο σουβλάκι. Προεχόντως, όμως, σε αυτά πηγαίνει αυτοπροσώπως η γειτονιά και όσοι εργάζονται εκεί κοντά, γραφεία και συνεργεία. Είπαμε, τα περισσότερα δεν κάνουν ντελίβερι. Ζουν από τη γειτονιά, με τη γειτονιά, σέβονται τη γειτονιά. Για να εξηγούμαστε: τίμιο = χειροποίητο, φρεσκοφτιαγμένο και ανόθευτο. Δεν ξεπαγώνουν πίτες και κρέατα, δεν παίρνουν βιομηχανικά σκευάσματα, δεν καρυκεύουν με ύποπτες νοστιμιές, δεν έχουν σως και αρτύματα από κουβάδες και συνήθως δεν βάζουν πατάτες και άλλα κουλά. Θα συνεχίσω τη λίστα μια επόμενη φορά:
Λευτέρης, Ομόνοια: Το καλύτερο πρωινό/δεκατιανό (και μεσημεριανό και απογευματινό) του κέντρου, προς Ομόνοια μεριά. Μικροσκοπικό, λιχούδικο, με ωραία, καλοψημένη, τόσο όσο λαδερή πίτα, κεμπάπ χειροποίητο, καρυκευμένο το όλον με πάμφρεσκο κοκκινοπίπερο που μοσχοβολά και ανάβει το στόμα. Ντομάτα και κρεμμυδομαϊντανά και that’s it. Κλασικό, ανυπέρβλητο. Τρεις λαίμαργες χαψιές όλο κι όλο. Ή δύο.
Τόμας, Νέος Κόσμος: Το κεμπάπ το σωστό, το τίμιο, το ανατολίτικο. Αρμένης ο Τόμας, ξέρει. Τυλιχτό, του ενός χεριού, ή μερίδα με λίγα υλικά. Τις προάλλες, ένας μπογιατζής από τη γειτονιά μπήκε, έγνεψε «ένα», το πήρε, το έφαγε όρθιος έξω από το μαγαζί. Μπήκε – βγήκε άλλες δύο φορές, σύνολο τρία. Για να είναι ζεστό κάθε φορά. Ξέρει.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο