Στο καθιστικό του Desire, με τα πιανιστικά κομμάτια να παίζουν χαμηλά, θα ακούσεις χωρίς δόση ειρωνείας λέξεις όπως «αθυρόστομος» και εκφράσεις όπως «αγνές προθέσεις». Ο πιο παλιός πελάτης, ετών 87, κατεβαίνει τρεις φορές την εβδομάδα από την Κηφισιά στο κέντρο για να πάρει εκεί τον καφέ και το γλυκό του, ενώ το πελατολόγιο του καταστήματος που βρίσκεται στο ίδιο σημείο της Δημοκρίτου από το 1962 έχει συμπεριλάβει από τον Αβέρωφ μέχρι τη Μαλβίνα και τον Λάνθιμο (μια σκηνή από τις «Άλπεις» έχει μάλιστα γυριστεί εκεί).
Οι συνταγές όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν αλλάξει παρά ελάχιστα. «Μόνο τη ζάχαρη έχουμε μειώσει κάπως» λέει ο Γιάννης Σταθόπουλος δείχνοντας τα γοητευτικά ρετρό γλυκά που γεμίζουν ακόμα τις προθήκες του καταστήματος: τη Saint Honore με τα γλασαρισμένα κεράσια, τη λατρεμένη «μον μπλαν», την κλασική σοκολατίνα που βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για μια από τις ωραιότερες της πόλης, τις απαράλλακτες μπισκοτοκαρδούλες, τα μπαμπαδάκια, τα ροζουλί πτι φουρ. Οι τρούφες αμυγδάλου είναι ένα παμπάλαιο κερασματάκι από πολύ αμύγδαλο και λίγη κρέμα -ίσα ίσα για να κολλάνε απαλά μεταξύ τους οι καρποί- και μια κουταλιά μαρμελάδας στο κέντρο. Αυτές οι συνταγές ήταν κληρονομιά που παρέλαβε ο Γιάννης Σταθόπουλος μαζί με τον αδερφό του Αντώνη, όταν οι πρώτοι ιδιοκτήτες τούς παραχώρησαν το ζαχαροπλαστείο.
«Το Desire το ξεκίνησαν οι αδελφοί Λαζαρίδη, Έλληνες της Αιγύπτου που έφυγαν και ήρθαν στην Αθήνα την εποχή του Νάσερ. Πρώτα είχαν στην Αλεξάνδρεια ένα παρόμοιο ζαχαροπλαστείο με ευρωπαϊκά γλυκά γαλλικής επιρροής και, ερχόμενοι εδώ, συνέχισαν τη δουλειά που ήξεραν να κάνουν», λέει ο ίδιος. Η φωτογραφία στον τοίχο ακριβώς πίσω του έχει τραβηχτεί την ημέρα των εγκαινίων του καταστήματος, το 1962. «Είχαν αμέσως πολλή δουλειά. Το Κολωνάκι εκείνη την εποχή δεν ήταν μόνο γραφεία και μαγαζιά όπως είναι σήμερα. Ζούσαν εδώ οικογένειες, παιδιά… κυκλοφορούσε νέος κόσμος, οι φοιτητές της Νομικής… Το Desire είχε μάλιστα τότε κουρτίνες μπροστά, για ιδιωτικότητα, και έρχονταν πολλοί για ραντεβού. Ξέρετε πόσους πελάτες έχουμε σήμερα που μας λένε ότι γνώρισαν εδώ τις συζύγους τους ή ότι βγήκαν εδώ το πρώτο ραντεβού; Υπάρχουν άνθρωποι που κλαίνε όταν έρχονται και βλέπουν ότι υπάρχει ακόμα το μαγαζί.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
