Πρώτη αφορμή: η πορτοκαλόπιτα του Sweet Nolan, του γλυκοπωλείου του Σωτήρη Κοντιζά στο Σύνταγμα. Ένα πολύ ωραίο γλυκό, παιδεμένο και φίνο. Φίνο ως προς την τεχνική λεπτομέρειά του, γιατί γευστικά πόρρω απέχει από το φίνο, τη λεπτή γεύση. Είναι ένα πολύ πλούσιο γλυκό, πυκνό και οριακά λιγωτικό. Οριακά, δεν ξεπερνά το όριο. Θυμίζει δε το ταβερνίσιο γλυκό, την καλοφτιαγμένη εκδοχή του -μη συμπαθούς σε μένα γενικώς- είδους της πορτοκαλόπιτας. Ειδικώς αυτή μου άρεσε πολύ. Αυτό που μου έκανε την ωραιοτέρη εντύπωση όμως είναι το εξής: τα δύο σπαρταριστά φιλέτα, ήτοι φέτες καθαρισμένες από μεμβράνες, φρέσκου πορτοκαλιού στην κορυφή του γλυκού. Ναι, είμαστε στην εποχή των ξινών! Είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνετε αυτήν την ωραία αίσθηση που σου δίνει μια τέτοια λεπτομέρεια: ένα τρόφιμο να σε συνδέει με έναν τόπο, να σε τοποθετεί μέσα στον κύκλο του χρόνου. Σπάνιο πράγμα πια αυτό. Στα σπίτια μας το ζούμε, όσοι κυνηγάμε τα προϊόντα στην καλή στιγμή τους. Στα εστιατόρια λιγότερο, τα χόρτα, τα πάμφρεσκα ζαρζαβατικά, τα φρούτα δεν έχουν τον πρώτο ρόλο ρόλο. Στα ζαχαροπλαστεία ελάχιστα.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο