Η αθηναϊκή ταβέρνα σε μια ιστορική πορεία δύο αιώνων έθρεψε τα πιο χαρακτηριστικά πολιτιστικά αγαθά του ελληνισμού. Από τα «ρυπαρά» μαγειρεία στην οδό Ερμού της Αθήνας του 1840 ως τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν στις ταβέρνες των πρώτων γειτονιών της Αθήνας, της Νεάπολης, της Πλάκας, του Μεταξουργείου, αντηχούσαν τα βράδια οι μελωδίες της αθηναϊκής καντάδας, πέρασε ένας αιώνας. Και από τότε μέχρι τις μέρες μας άλλος ένας.
Στα ταβερνάκια στις φτωχογειτονιές πρωτοδιασκέδασαν, ξεφεύγοντας από τα στενόχωρα καλύβια τους, οι ξεσπιτωμένοι Μικρασιάτες, εκεί βρήκαν καταφύγιο οι απόκληροι και οι περιθωριακοί, άνοιξε τα φτερά του το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι. Στις ταβέρνες γλέντησαν οι παλαιοί Αθηναίοι τις Αποκριές, αλλά και στις εξοχικές ταβέρνες από τη δεκαετία του ’60 και μετά, όταν διαδόθηκε το αυτοκίνητο, χάρηκαν οι Αθηναίοι τις κυριακάτικες εκδρομές. Στην Ταβέρνα του Τζίμη του Χοντρού στην Αχαρνών και σε αντίστοιχες στις Τζιτζιφιές ανακαλύπτει η αστική τάξη το λαϊκό τραγούδι και το ρεμπέτικο και γλεντά μαζί με τους Μαρίκα Νίνου, Βασίλη Τσιτσάνη, Σωτηρία Μπέλλου, Γιώργο Μητσάκη, Γιάννη Παπαϊωάνου. Στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια, σε ταβέρνες-κέντρα διασκέδασης τα δημοτικά τραγούδια συντρόφευσαν τους εσωτερικούς μετανάστες που ήρθαν στην πρωτεύουσα να βρουν μια καλύτερη τύχη.
Στα ταβερνάκια των Εξαρχείων και της Καισαριανής σφυρηλατήθηκε η αντιδικτατορική συνείδηση των νέων την περίοδο της χούντας, όταν τραγουδούσαν Θεοδωράκη και ονειρεύονταν καλύτερες μέρες. Στις νεοταβέρνες που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια μετά το 1974, από νέους «επιστήμονες ταβερνιάρηδες», έμαθαν οι νεολαίοι να τραγουδούν τα αθάνατα ρεμπέτικα, τα αντάρτικα και άλλα λαϊκά τραγούδια από τις κομπανίες της εποχής.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr