Έχω βρεθεί αρκετές φορές στο χτισμένο στα τέλη του 19ου αιώνα αρχοντικό που στεγάζει το Monzù. Στο παρελθόν έχει φιλοξενήσει διάφορα γευστικά «σενάρια», ελληνικά κι ιταλικά κατά βάση. Τώρα έχει στοιχεία και των μεν και των δε. Από τότε που άνοιξε το εστιατόριο, το 2020, ο Γιάννης Λιόκας, επέλεξε να παρουσιάσει μια κουζίνα με ιταλική αφετηρία, μπολιασμένη με ελληνικά προϊόντα μικρών παραγωγών από διάφορες περιοχές. Μπορείς να καθίσεις σε κάποια από τα τραπέζια του μεσοβδόμαδα για μια σαλάτα κι ένα πιάτο ζυμαρικών ή μια πίτσα – εκείνη με σπανάκι, ελληνική τρούφα, φλοίδες παλαιωμένης γραβιέρας σπηλιάς και βουβαλίσια μοτσαρέλα, που δοκίμασα πρόσφατα, με προζυμένιο ζυμάρι, αφράτο και εύπεπτο, τυρί τόσο-όσο, είναι πολύ καλή. Μπορείς και να κινηθείς προς τα πιο, ας το πω έτσι, «έντεχνα» πιάτα. Πολλά από αυτά θα τα βρεις και στο μενού γευσιγνωσίας, το οποίο ξεκίνησε να σερβίρεται φέτος τον χειμώνα, κάθε Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη.
Εμείς καθίσαμε μέσα, στο μικρό δωμάτιο στα αριστερά, με τα παλιά πλακάκια, τα γύψινα «σκαλίσματα» στα ταβάνια, τα «παλιομοδίτικα» υφάσματα στα παράθυρα και τα αμπαζούρ. Κι ο κήπος, πάντως, από τα ατού του εστιατορίου της Κηφισιάς, είναι δελεαστικός. Τον βλέπεις πάντα από την κλεισμένη βεράντα, που ζεσταίνεται με σόμπες, πλέον όμως έχουν στήσει στο μέσον του κι ένα γυάλινο περίπτερο με τριγωνική οροφή, το οποίο έχει πιο άμεση επαφή με το πράσινο. Έτσι, όπως είναι τριγυρισμένο από τα τυλιγμένα με φωτάκια δέντρα, με γλάστρες με δεντράκια κουμκουάτ εδώ και εκεί, μοιάζει λίγο με θερμοκήπιο. Έχω την αίσθηση ότι και το μεσημέρι θα είναι όμορφα εκεί στο τζαμωτό.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο