Το Σινά εισχωρεί μέσα σου. Θυμάμαι την πρώτη εικόνα, το πρώτο πρωινό μετά τη βραδινή άφιξή μας: βγαίνουμε από τον ξενώνα, ανηφορίζουμε το χωμάτινο μονοπάτι ανάμεσα σε ελιές, ευκαλύπτους και κυπαρίσσια. Στη συγκλονιστική γη, εκεί που σμίγουν δυο τραχιά βουνά, φυτρώνει μια αυστηρή καστροπολιτεία. Περνάμε σκυφτοί τη μικρή, βαριά, κουρασμένη πόρτα, την τεθλασμένη είσοδο, μπαίνουμε στη μονή. Στα καλντερίμια της νιώθεις να βαδίζεις στους διαδρόμους της Ιστορίας. Τρυπώνουμε στο παρεκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής. Τελείται Θεία Λειτουργία. Συντελείται ώσμωση, μυσταγωγία. Από έναν μικρό φεγγίτη μπαίνει λιγοστό φως. Έχει παγωνιά, καίνε δυο-τρία καλοριφεράκια λαδιού, κάτω έχει φλοκάτες. Απόσπαση εαυτού, φωλιάζεις στη μοιραζόμενη εμπειρία.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
